Cóż, nie jestem znawcą tego typu literatury, choć sądzę, że na tle innych czytadeł przynajmniej ma nietypową treść.
Jeśli ktoś zachęca do tej lektury, opisując ją w superlatywach, a jest to koleżanka z pracy, dlaczego mam odmówić przeczytania? Jednak gusta są różne. W mój pozycja pani van Heugten nie do końca trafiła.

Sam pomysł jest interesujący, gdyż większość osób wzdryga się przed wkroczeniem do świata psychicznie chorych, nie wie, jak reagować w kontaktach z nimi i ich bliskimi. Ja też nie czuję się w takich sytuacjach ani pewnie, ani bezpiecznie. Mamy więc szpital psychiatryczny, zdeterminowaną matkę, wymagającego pomocy syna, a na okrasę eksperymenty medyczne, romans, przyjaźń, salę sądową i... czegoś może nie było z żelaznego repertuaru powieści dla kobiet?

Plusem jest też dość sprawna narracja oraz próby budowanie napięcia.

Co mnie raziło?
Przede wszystkim zakończenie: moim zdaniem zupełnie niedorzeczna próba kontaktu.
Oprócz tego fragmenty pamiętników zbrodniarki, dość długie. Zero finezji, w którymś momencie miałam wrażenie, że autorka po prostu dobrze się bawi, opisując rozmaite okropności. Fakt, że przypisuje te wynurzenie psychopatce, wcale tego nie usprawiedliwia.
Razi podkreślanie przez główną bohaterkę nawyków i oczekiwań świadczących o statusie materialnym, jej wyniosłość i nieomylność.

Właściwie dlaczego Max jest geniuszem? Niewiele na ten temat się dowiedziałam.
Czy na pewno ma tak poważne problemy? Postać z pierwszych rozdziałów ma niewiele wspólnego z chłopakiem towarzyszącym matce na sali sądowej.
I jeszcze język. W opisach na każdy rzeczownik muszą przypadać dwa epitety, zaś od czasu do czasu trafią się porównania. Niektóre niebywale śmieszne (np. gładki jak olej wlewany do szklanej misy, chyba to było o głosie). Litości! I autorko, i tłumaczu!

Nie, nie będę się znęcać nad pisarką: znalazła grono czytelników, więc nie mnie oceniać gusta innych.
Przeczytać oczywiście można.


PS O przewidywalności ktoś już wspomniał.

Cóż, nie jestem znawcą tego typu literatury, choć sądzę, że na tle innych czytadeł przynajmniej ma nietypową treść.
Jeśli ktoś zachęca do tej lektury, opisując ją w superlatywach, a jest to koleżanka z pracy, dlaczego mam odmówić przeczytania? Jednak gusta są różne. W mój pozycja pani van Heugten nie do końca trafiła.

Sam pomysł jest interesujący, gdyż większość osób...