Blanche i Marie - królowa histeryczek i polska noblistka, a w tle Charcot, Freud, Piotr Curie i Paul Langevin oraz epizodycznie przewijające się inne znane osoby. Historie dwóch kobiet, miłości, przyjaźni. I ceny jaką się płaci za bycie sobą, wolność wyboru. Biorąc do ręki tę książkę miałam z jednej strony spore oczekiwania, a z drugiej trochę wiedziałam czego się spodziewać, bo widziałam sztukę w teatrze na jej podstawie, o tym samym tytule. Sztuka była świetnie zagrana, historia pokazana klarownie. Książka sprostała moim oczekiwaniom, chociaż odrobinę zdziwił mnie "nieporządek" chronologiczny historii. Myślę, że był to zabieg zamierzony przez autora, że nie chciał pokazać po prostu życiorysu dwóch kobiet, ale pokazać różne spojrzenia na miłość i na otoczkę ich życia, tak bardzo kontrowersyjną. Marie i Blanche, zupełnie różne. Jedna jak efemeryczna nimfa, druga - "twardy" naukowiec. Obie bezradne wobec miłości. Bardzo podobał mi się podział na różne kolory ksiąg - żółtą, czarną i czerwoną. Miałam poczucie, że każda dokładnie odpowiadała kolorem temu, o czym opowiadała. Blanche i Marie zmagały się z życiem w sposób zupełnie odmienny, chociaż chodziło im o to samo. Obie były silnymi kobietami, dążącymi do realizacji swoich marzeń, nie poddającymi się losowi, a jednocześnie tak okrutnie przez los potraktowanymi. Dla mnie ta książka to spojrzenie na miłość, naukę, epokę. Warto przeczytać i warto obejrzeć w teatrze.

Blanche i Marie - królowa histeryczek i polska noblistka, a w tle Charcot, Freud, Piotr Curie i Paul Langevin oraz epizodycznie przewijające się inne znane osoby. Historie dwóch kobiet, miłości, przyjaźni. I ceny jaką się płaci za bycie sobą, wolność wyboru. Biorąc do ręki tę książkę miałam z jednej strony spore oczekiwania, a z drugiej trochę wiedziałam czego się...