Per Olov Enqvist splótł w tej książce losy dwóch kobiet, które łączyła epoka i społeczna presja na dopasowanie się do oczekiwań stawianych wtedy przedstawicielkom płci żeńskiej. Obie bohaterki podążały jednak własnymi ścieżkami, z pozoru zupełnie różnymi – jedna to królowa histeryczek, medium o światowej sławie, a druga to uznana naukowczyni, żona i matka dwójki dzieci. Przyszło im żyć w dziwnym czasie wielkich odkryć naukowych i moralności opartej na hipokryzji.
Kiedy Blanche, chorująca na skutek ekspozycji na promieniowanie, traci kolejne kończyny, staje się powierniczką Marii, wdową, uwikłaną w romans z żonatym mężczyzną. Jak łatwo się domyślić, ze względu na realia epoki, Maria musi zapłacić za pozwolenie na eksplorowanie strony, na jaką rzadko zwraca się uwagę w przekazach historycznych. Enqvist przedstawia ją nie tylko jako udręczoną pionierkę z misją, poświęconą eksperymentom w rozpadającej się szopie patriotkę, ale także kobietę, która pragnie namiętnej miłości, życia u boku ukochanego mężczyzny, osobistego szczęścia. Poznajemy też losy samej Blanche i relacji łączącej ją z lekarzem, próbującym odkryć tajniki ludzkiej psychiki. To, jakie warunki panowały w zakładach psychiatrycznych i jak traktowano przed stuleciem pacjentki, przeraża.
Autor eksperymentuje z formą i pozwala sobie na swobodne traktowanie faktów - w rzeczywistości Wittman i Skłodowska-Curie nigdy się nie poznały. W mojej interpretacji głównym tematem powieści jest miłość, ale daje także materiał do rozmyślań o odpowiedzialności, namiętności, sytuacji kobiet w społeczeństwie. Nie jest to typ książki, którą czyta się dla odprężenia.
7/10 i karafka wody.

Per Olov Enqvist splótł w tej książce losy dwóch kobiet, które łączyła epoka i społeczna presja na dopasowanie się do oczekiwań stawianych wtedy przedstawicielkom płci żeńskiej. Obie bohaterki podążały jednak własnymi ścieżkami, z pozoru zupełnie różnymi – jedna to królowa histeryczek, medium o światowej sławie, a druga to uznana naukowczyni, żona i matka dwójki dzieci....

W rzeczywistości Blanche i Maria nigdy się nie poznały. Ponieważ czytelnicy zaczęli traktować książkę jako opisującą prawdziwe fakty, historycy francuscy zostali zmuszeni do oficjalnego zdementowania tej historii. Książka jest kiepska, skandalizująca. Przeczytanie jej traktuję jako czas stracony.

W rzeczywistości Blanche i Maria nigdy się nie poznały. Ponieważ czytelnicy zaczęli traktować książkę jako opisującą prawdziwe fakty, historycy francuscy zostali zmuszeni do oficjalnego zdementowania tej historii. Książka jest kiepska, skandalizująca. Przeczytanie jej traktuję jako czas stracony.

Czytane w oryginale. Polskie tłumaczenie kuleje, chociaż trzeba przyznać, że książka trudna do tłumaczenia.

Czytane w oryginale. Polskie tłumaczenie kuleje, chociaż trzeba przyznać, że książka trudna do tłumaczenia.

Niezwykle wzruszająca książka. Wielki plus za charakter narracji. Bardzo podobał mi się również sposób w jaki autor przedstawił postacie. Są głębokie, wyraziste i... zwyczajnie ludzkie.

Niezwykle wzruszająca książka. Wielki plus za charakter narracji. Bardzo podobał mi się również sposób w jaki autor przedstawił postacie. Są głębokie, wyraziste i... zwyczajnie ludzkie.

Przyznam- książka "z półki mojej żony" ;-)
Tak jakoś, nie miałem co czytać i...
I poszło, i to dość sprawnie! Nadziałem się na opis spotkania Einsteina z M. Skłodowską- Curie w biografii tegoż pierwszego (Isaacson'a- doskonała!) i jakoś tak jedynie zarejestrowałem zdarzenie (podparte stosownym zdjęciem z epoki) a tu proszę!
Książka ma wiele wątków, ale bez wątpienia- jest o kobietach. Ciekawa narracja, interesująca fabuła (choć sam już nie wiem, czy nie- dokument) o wartkiej treści. Ciekawe przemyślenia o szerokim zakresie intelektualnym: od prostych (lecz nie- prostackich) obserwacji obyczajowych, po prawdziwe perły filozofii klasycznej. Wciąga, porusza ale nie uzależnia. Mobilizuje do pogłębiania kilku wątków napoczętych w trakcie. Polecam.

Przyznam- książka "z półki mojej żony" ;-)
Tak jakoś, nie miałem co czytać i...
I poszło, i to dość sprawnie! Nadziałem się na opis spotkania Einsteina z M. Skłodowską- Curie w biografii tegoż pierwszego (Isaacson'a- doskonała!) i jakoś tak jedynie zarejestrowałem zdarzenie (podparte stosownym zdjęciem z epoki) a tu proszę!
Książka ma wiele wątków, ale bez wątpienia- jest o...

U Enquista wszystko jest możliwe, intrygujące chwilami oniryczne. Losy trzech kobiet splecione w przedziwny sposób i miłość, której "...nie sposób wytłumaczyć. Lecz kim byśmy byli, gdybyśmy nie próbowali"

U Enquista wszystko jest możliwe, intrygujące chwilami oniryczne. Losy trzech kobiet splecione w przedziwny sposób i miłość, której "...nie sposób wytłumaczyć. Lecz kim byśmy byli, gdybyśmy nie próbowali"

Blanche Wittman - królowa histeryczek, najsłynniejsza pacjentka Charcota. Później asystentka i przyjaciółka Marii Curie Skłodowskiej. Choroba popromienna, uczyniły z niej 'kadłubek' z amputowanymi kończynami.
Marie Curie Skłodowska - tu pokazana jako naukowiec, ale też jako kobieta, która po śmierci męża pokochała żonatego mężczyznę miłością ogromną, wręcz chorobliwą. Miłością, która uczyniła ją wyklętą. Domagano się aby opuściła Francję. Po skandalu obyczajowym nikt nie zwracał uwagi na jej wielkie osiągnięcia, na jej dwie Nagrody Nobla, ważne było tylko to, że ta "dziwka z Polski" chciała zniszczyć małżeństwo Paula Langevina.
Jane Avril - piękna dziewczyna, która zanim została uwieczniona na wielu obrazach Toulouse-Lautreca też była pacjentką profesora Charcota.

Trzy kobiety, trzy różne historie, ale w każdej z tych historii pełno miłości, namiętności, cierpienia i odtrącenia.
Per Olov Enquist bawi się dziwną, momentami niespójną narracją. Może to czytelnika nieco irytować, może zachwycać. W każdym razie jest dzięki temu tajemniczo, niepewnie, dziwnie, pięknie.
Smutna, pełna cierpienia książka.

Blanche Wittman - królowa histeryczek, najsłynniejsza pacjentka Charcota. Później asystentka i przyjaciółka Marii Curie Skłodowskiej. Choroba popromienna, uczyniły z niej 'kadłubek' z amputowanymi kończynami.
Marie Curie Skłodowska - tu pokazana jako naukowiec, ale też jako kobieta, która po śmierci męża pokochała żonatego mężczyznę miłością ogromną, wręcz chorobliwą....

Per Olov Enquist, Opowieść o Blanche i Marie (Boken om Blanche och Marie)

Księgi: Żółta, Czarna, Czerwona

Teza: Amor Omnia Vincit

s. 35
"... jak ktoś, kto dużo widział, lecz wybrał niepatrzenie."

s. 37
"To była obrzydliwa powieść - postawiła właściwe pytanie, jednak nie umiała znaleźć na nie odpowiedzi."

s. 46
"Zawsze mamy nadzieję, że w życiu każdego człowieka jest takie miejsce, gdzie wszystko się zaczyna. Dlatego zapewne idziemy wciąż dalej i dalej."

s. 58
"Miłość rodzi się wtedy, gdy swoje mroki dzielimy z ukochaną osobą. Ale czy wtedy też rodzi się nienawiść?"

s. 142
"Miłość niesie światło albo mrok. Kochankowie mogą dzielić swoje światło albo mrok; czyli albo życie, albo śmierć."

s. 149
"Trójksiąg nadaje tragicznemu życiu Blanche Wittman jakby pozory sensu."

s.160
"To tak jak z miłością - pisze Blanche swoim dziecinnym, okrągłym pismem - dajemy się spętać na całe życie, niezależnie od tego, jak bardzo pragniemy wolności."

s. 189
"W mroku, który dzielimy z tymi, których kochamy, czasami pojawia się tak mocne światło, że nas spala."

s. 222
"Kiedy ból narasta i staje się nie do wytrzymania, możemy się znieczulić tylko w jeden sposób - zmieniając go w opowieść."

s. 234
"Tak, jest zupełnie ciemno, ale dzielimy ten mrok. To właśnie jest miłość, nie boisz się."

Per Olov Enquist, Opowieść o Blanche i Marie (Boken om Blanche och Marie)

Księgi: Żółta, Czarna, Czerwona

Teza: Amor Omnia Vincit

s. 35
"... jak ktoś, kto dużo widział, lecz wybrał niepatrzenie."

s. 37
"To była obrzydliwa powieść - postawiła właściwe pytanie, jednak nie umiała znaleźć na nie odpowiedzi."

s. 46
"Zawsze mamy nadzieję, że w życiu każdego człowieka jest...

Opowieść zagadka.

Opowieść zagadka.

Blanche i Marie - królowa histeryczek i polska noblistka, a w tle Charcot, Freud, Piotr Curie i Paul Langevin oraz epizodycznie przewijające się inne znane osoby. Historie dwóch kobiet, miłości, przyjaźni. I ceny jaką się płaci za bycie sobą, wolność wyboru. Biorąc do ręki tę książkę miałam z jednej strony spore oczekiwania, a z drugiej trochę wiedziałam czego się spodziewać, bo widziałam sztukę w teatrze na jej podstawie, o tym samym tytule. Sztuka była świetnie zagrana, historia pokazana klarownie. Książka sprostała moim oczekiwaniom, chociaż odrobinę zdziwił mnie "nieporządek" chronologiczny historii. Myślę, że był to zabieg zamierzony przez autora, że nie chciał pokazać po prostu życiorysu dwóch kobiet, ale pokazać różne spojrzenia na miłość i na otoczkę ich życia, tak bardzo kontrowersyjną. Marie i Blanche, zupełnie różne. Jedna jak efemeryczna nimfa, druga - "twardy" naukowiec. Obie bezradne wobec miłości. Bardzo podobał mi się podział na różne kolory ksiąg - żółtą, czarną i czerwoną. Miałam poczucie, że każda dokładnie odpowiadała kolorem temu, o czym opowiadała. Blanche i Marie zmagały się z życiem w sposób zupełnie odmienny, chociaż chodziło im o to samo. Obie były silnymi kobietami, dążącymi do realizacji swoich marzeń, nie poddającymi się losowi, a jednocześnie tak okrutnie przez los potraktowanymi. Dla mnie ta książka to spojrzenie na miłość, naukę, epokę. Warto przeczytać i warto obejrzeć w teatrze.

Blanche i Marie - królowa histeryczek i polska noblistka, a w tle Charcot, Freud, Piotr Curie i Paul Langevin oraz epizodycznie przewijające się inne znane osoby. Historie dwóch kobiet, miłości, przyjaźni. I ceny jaką się płaci za bycie sobą, wolność wyboru. Biorąc do ręki tę książkę miałam z jednej strony spore oczekiwania, a z drugiej trochę wiedziałam czego się...