Zacznę od tego, że nie wiem cóż to za mądry ktoś wpadł na pomysł, że idealnie będzie odwołać się w opisie na okładce do wydarzenia dziejącego się na 40 stron przed końcem książki, ale mam nadzieję, że nigdy więcej nie spotkam się z efektem jego twórczości!
Jeśli chodzi o samą książkę mam mieszane uczucia. Z jednej strony zawsze łaknę jak kania dżdżu klasycznych kryminałów, zwłaszcza w wersji powieści detektywistycznych i ta pozycja w pełni się w moje wymagania wpisała. Jednakże nie powiem, bym była nią zachwycona. Coś było po prostu nie tak i obawiam się, że mogło tu chodzić o głównego bohatera. Po lekturze tej pozycji nijak nie jestem w stanie stwierdzić, że Nero Wolfe jest geniuszem. Ekscentrykiem na pewno, ale geniuszem? Nie, raczej nie. Myślę, że to kwestia tego, iż autor w żadnym momencie nie odkrył przed nami w jaki sposób Nero wydedukował wszystko, przez co wypadło to strasznie nienaturalnie. W dodatku wiele razy w książce podkreślano jego niesamowite zdolności przy przesłuchiwaniu świadków, ale i w tym wypadku musieliśmy wierzyć autorowi na słowo, bo też i żadnych dialogów to potwierdzających nie dostaliśmy.
Już nawet abstrahując od tego nieszczęsnego węża, przez którego niemal całą książkę myślałam, że pominęłam kilka stron, powieść ta zdaje się być zbyt krótka, zbyt chaotyczna, by można było w pełni poczuć klimat, który tylko lekko przebija z jej kart.
Fanką autora co prawda się nie stałam, ale po kolejne jego książki na pewno sięgnę, ale głównie z tego powodu, że klasycznych kryminałów jest w Polsce jak na lekarstwo. Gdyby było inaczej, zapewne moja przygoda z panem Stoutem skończyłaby się na tym tytule.

Zacznę od tego, że nie wiem cóż to za mądry ktoś wpadł na pomysł, że idealnie będzie odwołać się w opisie na okładce do wydarzenia dziejącego się na 40 stron przed końcem książki, ale mam nadzieję, że nigdy więcej nie spotkam się z efektem jego twórczości!
Jeśli chodzi o samą książkę mam mieszane uczucia. Z jednej strony zawsze łaknę jak kania dżdżu klasycznych kryminałów,...