Obecnie nasz rynek zalewa masa tzw. romansów paranormalnych. Bez bicia przyznaję się, że lubię od czasu do czasu sięgnąć po jedną z takich książek. Problem jest taki, że wśród wielu podobnych do siebie pozycji trudno znaleźć oryginalną i przykuwającą uwagę, jak ,,Przyrzeczeni” czy ,,Żelazny król”. Większość paranormal romans jest taka sama i trudno je od siebie odróżnić. Jednak reklama czasem robi swoje i entuzjastyczne recenzje z tyłu książki sprawiły, że postanowiłam przeczytać ,,Pomiędzy” Tary Hudson.

Główną bohaterką jest Amelia, która… nie żyje. Pewnego razu spadła z mostu i od tej pory(sama nie wie, jak długo) błąka się po mieście, nie mogąc utrzymać kontaktów z innymi ludźmi. Do czasu, gdy ratuje topiącego się chłopaka, Joshuę. Okazuje się on jedyną osobą, która może widzieć Amelię. Wkrótce między tą dwójką rodzi się miłość, jednak na drodze do szczęścia zakochanych stoi mająca zdolności medium babka Joshui, Ruth, i tajemniczy Eli, który trudni się zdobywaniem kolejnych dusz ludzi, którzy spadli z mostu. Pragnie on mieć Amelię dla siebie i nie cofnie się przed niczym, by ją zdobyć.

Po raz kolejny dałam się nabrać reklamie. ,,Pomiędzy” nie wywołało u mnie dreszczy ani nie wzruszyło. Co nie znaczy, że jest to zła powieść. Jest po prostu kolejnym, niewyróżniającym się romansem paranormalnym. Czyta się bardzo szybko, akcja jest wartka, pomysł w miarę oryginalny, a styl lekki. To cechy, które wpływają na moją wyższą ocenę książki, ale mimo to nie potrafią mnie zachwycić. Wymagam czegoś więcej.

Wątek miłości martwych osób bądź jednej żywej i drugiej zmarłej jest naprawdę dobrym wstępem do wzruszającej, przepełnionej emocjami powieści. Udało się to w przypadku ,,Po tamtej stronie ciebie i mnie”, ,,Światła pochylenia”, polskich ,,Baniek mydlanych” czy nawet(ciut zbyt słodkiej i schematycznej) ,,Błękitnej miłości”. Z tych wszystkich pozycji ,,Pomiędzy” wypada zdecydowanie najgorzej. Czytało mi się naprawdę błyskawicznie, ale to ze względu na kilka ciekawych zwrotów akcji i przyjemny styl, niż na bohaterów. Joshua i Amelia byli dla mnie zwyczajnie nudni. Ona to typowa heroina z paranormalnego romansu, czyli nie posiada praktycznie żadnych cech charakteru. Zazwyczaj w tego typu powieściach moim ulubionym bohaterem jest chłopak. Tutaj Joshua wydawał mi się jeszcze bardziej bezbarwny niż jego ukochana. Jedyne co o nim wiemy to fakt, że jest troskliwy i przystojny. Nic poza tym. A najgorsze jest to, że oboje nie podejmują praktycznie żadnych działań, żeby uporać się z problemami, tylko siedzą i czekają na jakąś siłę wyższą. Babcia Ruth miała więcej energii. Oprócz tego, miłość w powieści rozwinęła się w ciągu zaledwie kilku dni. Może nie jest to niemożliwe, ale na pewno wypada płytko i blado, gdy czytam o rozpaczliwych staraniach o zachowanie związku, który trwa od wczoraj.

Jest jednak jedna postać, która zawyżyła moją ocenę – Eli. Już ostatnio usłyszałam, że mam skłonności do psycholi(w książkach). Ale to nie do końca prawda. Uważam po prostu, że czarne charaktery(albo po prostu postacie nieco mniej krystaliczne) są często najciekawsze, zwłaszcza, gdy autorzy kreują głównych bohaterów na tak doskonałych, że aż nierealnych, albo gdy pozbawiają im jakichkolwiek bardziej wyrazistych cech(na zasadzie: skoro główny bohater nie może zrobić nic złego, to niech nic nie robi). Eli jest jedyną postacią w książce, przy której Tara Hudson pozwoliła sobie na głębszą analizę psychologiczną. Początkowo można mu współczuć z powodu nieszczęśliwej pierwszej miłości, tragicznego końca życia, obsesji na punkcie Amelii. Potem zaczyna wykazywać cechy typowego psychopaty, które mogą przerażać… ale i tak mu kibicowałam. Może robił złe rzeczy, ale przynajmniej coś robił, w przeciwieństwie do innych bohaterów. Wiedział czego chce i walczył o to.

Trudno mi polecić bądź odradzić tą książkę. Spędziłam z nią miło czas, ale nie zostanie w mojej pamięci i raczej do niej nie wrócę. Gdyby w Polsce została wydana kolejna część, przeczytałabym ją, głównie dla Eliego. Tak więc każdy sam musi stwierdzić, czy ten typ literatury mu odpowiada.

,, Nigdy już nie będziesz musiała płakać. Póki będziesz ze mną – nigdy.”

Obecnie nasz rynek zalewa masa tzw. romansów paranormalnych. Bez bicia przyznaję się, że lubię od czasu do czasu sięgnąć po jedną z takich książek. Problem jest taki, że wśród wielu podobnych do siebie pozycji trudno znaleźć oryginalną i przykuwającą uwagę, jak ,,Przyrzeczeni” czy ,,Żelazny król”. Większość paranormal romans jest taka sama i trudno je od siebie odróżnić....