Ania…ukochana postać literacka z dzieciństwa. Hołubiona i idealizowana, najlepsza dziewczyna pod słońcem. Jej zawdzięczam wiele fantastycznych chwil spędzonych nad książką. Historię jej dorosłego życia przeczytałam raz jeszcze, jako dojrzała już kobieta i nadal zachwycała mnie swoją kryształową osobowością, w jakiś cudowny sposób nigdy nie przesłodzoną. Po prostu świetny materiał do naśladowania. Nigdy nie wstydziłam się tego, że to właśnie postać Ani w jakiejś mierze ukształtowała moją osobowość.

Dlatego gdy usłyszałam, że po latach ukazała się „ostatnia” część przygód Ani, ciekawość mieszała się we mnie ze strachem. Bardzo chciałam poznać dalsze losy ukochanej bohaterki, ale jednocześnie lękałam się, że jej obraz ulegnie wypaczeniu po przeczytaniu tej części. Powoli zgłębiałam lekturę, by po ostatniej kropce…poczuć zniesmaczenie. Książka kreowana jako „dalsze losy Ani z Zielonego Wzgórza” wcale nią nie jest!

Najbardziej przypomina mi ona „Opowieści z Avonlea”, gdzie Ania pojawia się na chwilę w życiu i we wspomnieniach sąsiadów. W „Ani z Wyspy Księcia Edwarda” autorka przedstawia nam losy sąsiadów Ani z Glen St. Mary i obecność w ich życiu Blythe’ów w mniejszym lub większym stopniu. Czytelnicy, którzy liczyli na kontynuację „Rilli ze Złotego Brzegu”, srodze się zawiodą. Ania i jej rodzina jako bohaterowie występują jedynie w krótkich interludiach, które mają zawsze ten sam schemat: wiersze Ani lub jej syna Waltera i komentarze rodziny w formie dialogów ze sztuki teatralnej. Wiersze są marnej jakości, a dodatkowo autorka popełniła zbrodnię publikując tekst wiersza Waltera "Kobziarz". Ta kiepska rymowanka nie była godna wszystkich zachwytów, jakie pamiętamy z "Rilli ze Złotego Brzegu".

Ania przez większą część książki jest po prostu „panią Blythe”. Bohaterowie opowiadań wciąż cytują ją, jej męża, gosposię Zuzannę Baker, czasem któreś z jej dzieci. Gdyby polski wydawca pozostawił oryginalny tytuł, czyli „The Blythes are quoted” z pewnością zastanowiłabym się chwilę i pomyślała, że to jednak nie będą dalsze losy ukochanej Ani. Same opowiadania też nie grzeszą polotem, oceniłabym je jako płytkie, pisane na siłę i niegodne autorki. Owszem, są bardziej nowoczesne, ale tematy seksu, zdrady, niechcianych dzieci występują już chociażby w "Błękitnym zamku". Po co więc te opisy o szokujących, nigdy wcześniej nie poruszanych przez autorkę tematach tabu? W dodatku po lekturze nie można oprzeć się wrażeniu, że ktoś przy niej "grzebał". No bo jak inaczej wytłumaczyć, skąd autorka, która zmarła w 1942 roku mogła wiedzieć o Holokauście? A ta nazwa występuje w tekście, w dodatku pisana wielką literą. No cóż, jak nie wiadomo o co chodzi, chodzi o pieniądze...

Podsumowując, NIE polecam tej książki. Jest dla mnie wielkim rozczarowaniem i żałuję szczerze że ją kupiłam, bo zarobił na niej ktoś, kto chciał wycisnąć z autorki ostatnie pośmiertne soki. Ohyda.

Ania…ukochana postać literacka z dzieciństwa. Hołubiona i idealizowana, najlepsza dziewczyna pod słońcem. Jej zawdzięczam wiele fantastycznych chwil spędzonych nad książką. Historię jej dorosłego życia przeczytałam raz jeszcze, jako dojrzała już kobieta i nadal zachwycała mnie swoją kryształową osobowością, w jakiś cudowny sposób nigdy nie przesłodzoną. Po prostu świetny...