Z "Drabiną Dionizosa" jest jak z wykwintną kolacją, spożywaną gdzieś w mrocznym lokalu, przy nikłym blasku świec.

Na początek - aperitif.
Tak jak cudowny, alkoholowy drink przed posiłkiem wprowadza w nastrój, tak Luca di Fulvio dawkuje łyczek po łyczku niezwykły, duszny klimat przełomu XIX i XX wieku. Brudne miejskie uliczki, wille panów i rudery maluczkich, domy rozpusty i miejsca, w których ludzie pragną zapomnieć o problemach przeszłości, odurzając się narkotykami. Występy trupy cyrkowej, w której artyści na pokaz zadowoleni i uśmiechnięci, chowają w sobie skrzywdzoną duszę.

Ostro przyprawiona zupa orientalna.
Pomimo misz-maszu, z każdym kęsem odkrywa się unikalny smak danego składnika. Niewątpliwie takimi składnikami są bohaterowie tej mrocznej historii. Każdy z nich jest inny, każdy ma do opowiedzenia inną smutną opowieść. Lecz razem tworzą wspaniały bukiet smaku, któremu nie sposób się oprzeć. W tym koszmarnym świecie inspektor Germinal - uzależniony od opium i naznaczony piętnem morderstwa - spotyka m. in. kalekiego lekarza, opiekującego się wyrzutkami społecznymi (kalekami i upośledzonymi umysłowo), właściciela cyrku osobliwości lubiącego pseudomedyczne eksperymenty, chemika - opiekuna cukrowni oraz śliczną i tajemniczą tancerkę.

Danie główne - mocno krwisty stek.
W sylwestrową noc, zwykli ludzie świętowali nadejście nowego stulecia. W tym czasie mężczyzna uważający się za Boga, rozpoczyna swój krwawy spektakl. Ofiarami rytualnych i drastycznych morderstw stają się zamożne panie. Wydaje się, że nikt nie jest w stanie go powstrzymać. Jednak morderca nie chce pozostać anonimowy. Pragnie aby jego boskie imię wykrzyczał cały świat. Pozostawia znaki, które prowadzą do poznania jego historii - "Bakchanki".

A na deser ...?
Ciekawym zabiegiem jest przedstawienie na końcu książki kilkunastu krótkich rozdziałów, nazwanych numerami szczebli drabiny (od 1 do 16). Opisują one wydarzenia z przeszłości, które doprowadziły do historii przedstawionej w powieści.

Podsumowując, "Drabina Dionizosa" klimatem i makabrą morderstw przypomina mi film "Z piekła rodem". Jednak dzięki mistycyzmowi staje się jeszcze ciekawsza. Opowieść na pewno spodoba się wielbicielom dobrych kryminałów, w których do końca nie wiadomo, kogo podejrzewać o dokonanie masakry. W pełnej satysfakcji z chłonięcia historii może przeszkadzać trochę 'rozlazły' język, z wieloma powtórzeniami. Jednak gwarantuję, że nawet gdy odłożycie książkę na bok i tak do niej wrócicie. W końcu Bóg chce zostać poznany ...

Z "Drabiną Dionizosa" jest jak z wykwintną kolacją, spożywaną gdzieś w mrocznym lokalu, przy nikłym blasku świec.

Na początek - aperitif.
Tak jak cudowny, alkoholowy drink przed posiłkiem wprowadza w nastrój, tak Luca di Fulvio dawkuje łyczek po łyczku niezwykły, duszny klimat przełomu XIX i XX wieku. Brudne miejskie uliczki, wille panów i rudery maluczkich, domy rozpusty...