W moim odbiorze to nie jest łatwa, lekka książka do przeczytania w niedzielne popołudnie. Przedstawiona w niej historia jest bardzo rozbudowana, wątki są dość szczegółowe.

Bogactwo opisów miejsc oraz nastroju bohaterów powoduje, że atmosfera staje się niemal namacalna. Czytając powieść miałam wrażenie, że też jestem uczestnikiem wydarzeń, zarówno tych z teraźniejszości, jak i z przeszłości. Słowa autorki o Lizbonie brzmią dźwiękami życia codziennego, pachną, mają swoją fakturę.

Warty uwagi jest również styl pisania pani Słabuszewskiej-Krauze. W bardzo zręczny sposób przekazuje czytelnikowi sytuację, dobierając odpowiednie słowa, zwroty i szyk zdania.

Uważam, że nie dało się napisać lepszego zakończenia tej powieści, dzięki takiemu finałowi jeszcze bardziej wczułam się w życie bohaterek. Oczywiście spodziewałam się czegoś zupełnie odwrotnego i pozostał mi lekki niedosyt, jednak po głębszych przemyśleniach doceniam to, jak autorka zakończyła tę historię.

W moim odbiorze to nie jest łatwa, lekka książka do przeczytania w niedzielne popołudnie. Przedstawiona w niej historia jest bardzo rozbudowana, wątki są dość szczegółowe.

Bogactwo opisów miejsc oraz nastroju bohaterów powoduje, że atmosfera staje się niemal namacalna. Czytając powieść miałam wrażenie, że też jestem uczestnikiem wydarzeń, zarówno tych z teraźniejszości,...