Veronica Roth w tak młodym wieku stworzyła coś, co porwało miliony nastolatków na całym świecie. Co takiego jest w książce „Niezgodna”, że ludzie sięgają po tę pozycję? Otóż po całym tym szale wampirów, wilkołaków, upadłych i nie upadłych aniołów oraz demonów, przyszedł czas na antyutopijne społeczeństwa. Mam wrażenie, że film „Igrzyska śmierci” przyniósł popularność trylogii Suzanne Collins – dla mnie ta książka zaistniała na długo przed ekranizacją, ale cóż – magia kina robi swoje. Ale wracając do naszej dystopii…
Chicago – a raczej miasto zbudowanego na tym, co po nim zostało – stanowi miejsce akcji. Społeczeństwo jest podzielone na frakcje: Altruizm, Nieustraszoność, Serdeczność, Erudycja i Prawość; każdą z frakcji cechuje odpowiednia cecha osobowości, którą odznacza się każdy z jej członków. Ludzie są etykietowani, zaszufladkowani i przeznaczeni do odpowiednich zawodów i zajęć. Na pierwszy rzut oka wszystko wygląda doskonale – utworzona rzeczywistość jest wręcz perfekcyjna, oparta na współpracy, symbiozie i koegzystencji. A jednak ten idealny świat… jest jedynie złudnie idealny. O czym przekonuje się nasza bohaterka, Beatrice Prior. Beatrice ma szesnaście lat, mieszka z bratem Calebem (który jest idealny pod każdym względem – jako syn, brat, kolega, sąsiad, uczeń i przykładny obywatel) i rodzicami (również przykładnymi obywatelami). Jest również niesamowicie niepozorna, stara się być bezinteresowna i wycofana, czego wymaga od niej frakcja, w której się urodziła - Altruizm.
Poznajemy Beatrice w dniu, w którym przystępuje do testu mającego zasugerować jej frakcję, do której pasuje pod względem cech osobowości. Ten swoisty sprawdzian, i wskazówka zarazem, jest obowiązkiem dla każdego szesnastolatka. Jednak ostateczna decyzja, kończąca się przydziałem do frakcji, należy do nastolatków, rząd daje im wolną rękę.
Jednak ich wybór to nie koniec. Następnie muszą przejść nowicjat, który eliminuje jednostki z „ubytkami”, a one po odrzuceniu przez frakcję stają się bezfrakcyjne (co zmusza ich do prowadzenia „ulicznego” trybu życia i wykonywania najbardziej brudnej roboty).
Podczas testu Beatrice pojawiają się pewne niejasności…

Jak dalej potoczą się losy Beatrice? Którą frakcję wybierze? Jakie wynikną z tego konsekwencje? I jaką rolę odegra w jej życiu etykietka Niezgodnej?

Po przeczytaniu recenzji wg New York Times, która jest umieszczona na okładce:
„Niezgodna wykracza poza Igrzyska Śmierci: wartką akcję i niewyczerpaną wyobraźnię dopełnia refleksja nad dojrzewaniem – do samodzielności i do miłości.”
szczerze powiem, że taka nieobiektywna opinia (już na „dzień dobry”), strasznie mnie zraziła do tej książki. Jestem fanką „Igrzysk Śmierci” i ta „etykietka” podziałała na mnie, jak płachta na byka.
Pierwsze co mi się rzuciło w oczy… zamiast dystryktów mamy frakcje. Pierwsze podobieństwo. Zastrzeżenia wobec rządu – drugie podobieństwo. Dziewczyna, która nie wie, co to okazywanie uczuć – trzecie podobieństwo. Ona i on przeciwko całemu światu. Zamiast matki, która wzbudza niechęć głównej bohaterki, tutaj mamy ojca. Główna bohaterka jest jednostką zagrażająca złudnej utopii i dlatego ona, i jej podobni, muszą zostać wyeliminowani.
Było wiele rzeczy, które mimowolnie porównywałam do elementów „Igrzysk Śmierci”. Ale ostatecznie… Tris to nie Katniss. I to mi najbardziej odpowiadało. Bohaterka nie jest pod każdym względem podobna do Kotny, która była wręcz heroiną. Tris jest kimś, kto z wycofanej szarej myszy staje się kobietą temperamentną, odważną i z charakterem, nabiera wiary w siebie (również z pomocą Cztery).
Cztery jest facetem, który ma różne oblicza. I właśnie to było w nim takie intrygujące przez tych kilkaset stron – budził moją ciekawość. Zastanawiałam się, kiedy się pojawi, co zrobi i co powie. Jest odważny, godny zaufania i bystry. A przy tym przystojny… piekielnie pociągająca mieszanka. I jeszcze zagadka dotycząca jego pochodzenia, imienia i nastawienia wobec Tris (dlaczego jej pomaga?).

Jest wiele rzeczy, które urzekły mnie w tej książce i przekonały do sięgnięcia po następny tom. Akcja z rozdziału na rozdział nabiera tempa, tajemnica goni tajemnicę, żądza władzy jednej z frakcji jest wręcz przytłaczająca, bohaterowie nie są płascy (chociaż na początku strasznie się bałam, że autorka nie wykaże pod tym względem swego zaangażowania w kreowaniu postaci), a droga, podczas której Tris odnajduje i poznaje samą siebie, poznaje chłopaka, który będzie dla niej ważny… Kiedy wzięłam do ręki „Niezgodną” po prostu nie mogłam się od niej oderwać. Książka jest bardzo dobra i co do tego nie mam żadnych wątpliwości. Dlatego z czystym sumieniem zachęcam do czytania i BŁAGAM nie zestawiajcie jej z trylogią Collins tak jak ja to zrobiłam, ponieważ to jedynie niszczy efekt zatonięcia w fabule (ja na szczęście podczas czytania zbeształam się i oderwałam od cienia "Igrzysk Śmierci", który wręcz prześladuje tę pozycję).

Veronica Roth w tak młodym wieku stworzyła coś, co porwało miliony nastolatków na całym świecie. Co takiego jest w książce „Niezgodna”, że ludzie sięgają po tę pozycję? Otóż po całym tym szale wampirów, wilkołaków, upadłych i nie upadłych aniołów oraz demonów, przyszedł czas na antyutopijne społeczeństwa. Mam wrażenie, że film „Igrzyska śmierci” przyniósł popularność...