Wielki rozmach a raczej widowiskowość tej książki zapiera dech w piersiach czytelnika, co zostało dostrzeżone w XX wieku przez sztukę filmową do tego stopnia, że główny bohater Qasimodo przeszedł do kanonu postaci - legend ludzkości. Dla mnie najciekawszą adaptacją powieści ( dość odległą od oryginału, ale zawsze ) była amerykańska bajka o King Kongu, tyle że bohater zamiast skakać po katedrze, walczył dzielnie z amerykańskimi komandosami na dachach Wielkiego Jabłka, a w rolę Cyganki wcieliła się równie czarująca blondynka Fay Wray.
A co do książki. Wiktor Hugo jeszcze raz opisał prawdę znaną od wieków, przynajmniej w literaturze, że piękno duszy jest istotą człowieczeństwa, a ta opowieść to kolejne wcielenie pięknej i bestii. Nagromadzenie postaci przytłacza, przy tym autor odwalił gigantyczną pracę, by przywołać klimat średniowiecznego Paryża oraz starając się, by nawet istotniejsi bohaterowie mieli uzasadnienie historyczne. Patrząc z dzisiejszej perspektywy główne postacie są mocno przerysowane, choć charakterystyka mnicha opętanego psychopatyczną miłością jest dla mnie czystą finezją, wzorem powielanym do dzisiaj ( zresztą nie tylko w książkach).
Akcja jest mocno zawiła i momentami solidnie wspomagana piórem autora, by przybrała choć pozory prawdopodobieństwa, wszakże Wiktor Hugo był twórcą romantycznym, więc miał prawo ocierać się o niedorzeczności, które tutaj nie zawsze drażnią, szczególnie kiedy puszcza oko do czytelników, choć oczywiście cała opowieść nie jest ani wesoła ani krzepiąca. Najważniejsze, język powieści ( zapewne zawdzięczamy to również tłumaczeniu ) to koronkowa robota, z mnóstwem pożytecznych zwrotów w języku łacińskim.
Architekturę zabił druk, druk dobija e-book, a kto pokona Internet? Jak zauważyłem wśród czytelników panują rozbieżne opinie co rozdziału „To zabija tamto”. Ja przyłączam się do tych, którzy uważają że tutaj Wiktor Hugo został uniesiony, chyba przez anioły, ponad iglicami Katedry Najświętszej Marii Panny.
No i cóż, dzwony Katedry biją i dzisiaj i nic nie zapowiada by kiedykolwiek umilkły.

Wielki rozmach a raczej widowiskowość tej książki zapiera dech w piersiach czytelnika, co zostało dostrzeżone w XX wieku przez sztukę filmową do tego stopnia, że główny bohater Qasimodo przeszedł do kanonu postaci - legend ludzkości. Dla mnie najciekawszą adaptacją powieści ( dość odległą od oryginału, ale zawsze ) była amerykańska bajka o King Kongu, tyle że bohater...