Nie wiem czy tak wpłynął na mnie upływający rok (2011), czy ogólnie miałam pozytywne nastawienie do życia w owym czasie, ale faktem jest, że „Pałac Północy” czytało mi się o wiele przyjemniej niż „Księcia Mgły”.
Ruiz Zafón stworzył krótką, jasną i dość spójną opowieść dla młodzieży i dla młodzieży starszej, do której i ja się zaliczam, bo nie dorosnę duchowo już chyba nigdy.
Mamy tajemnicze miejsce, tajemniczego przeciwnika, straszną tajemnicę, zjawiska nadprzyrodzone i grupę młodych ludzi, których łączy przyjaźń. I odległe czasy w odległym mieście. Po przeczytaniu „Pałacu” naszła mnie jedna myśl: jak wiele zależy od czyjejś niekonsekwencji i jak bardzo źle pojęta opiekuńczość może namieszać w życiu. Starsi pragnący oszczędzić zmartwień swoim podopiecznym może i czynią to, aby ochronić tych, których kochają, ale czyż nie ma w tym i egoizmu? Żeby oszczędzić sobie kłopotów i nie brać odpowiedzialności za swoje błędny popełnione dawno temu? Z drugiej strony – gdyby nie przemilczenia, nie byłoby tajemnicy. A bez tajemnicy – nie byłoby opowieści.
W „Pałacu Północy” warsztat Ruiza chwilami szwankuje, ale to akurat można wybaczyć, wszak była to dopiero jego druga książka, a Hiszpan miał wówczas trzydzieści lat (nie każdy może być Tomaszem Mannem i tworzyć dojrzałe powieści w wieku lat 28). Młodzi nie zwrócą na to uwagi, a starsi – jeśli się im nie podoba – niech sięgają tylko po „dorosłe” powieści Ruiza.

Nie wiem czy tak wpłynął na mnie upływający rok (2011), czy ogólnie miałam pozytywne nastawienie do życia w owym czasie, ale faktem jest, że „Pałac Północy” czytało mi się o wiele przyjemniej niż „Księcia Mgły”.
Ruiz Zafón stworzył krótką, jasną i dość spójną opowieść dla młodzieży i dla młodzieży starszej, do której i ja się zaliczam, bo nie dorosnę duchowo już chyba...