"Medaliony" należą do książek, które wymykają się skalom i ciężko jest zamknąć opinię na temat tej lektury w punktach, liczbach czy gwiazdkach. Sądzę, że te osiem gwiazdek, które zdecydowałam się przyznać na tym portalu, to żaden wyznacznik jakości "Medalionów". Mogłabym kliknąć trzy, pięć, dziesięć, szesnaście - wciąż będzie to za dużo lub za mało.
Nałkowska opisuje najciemniejszą, najpodlejszą stronę drugiej wojny światowej z fotograficzną precyzją, reportażowo i dokładnie. Ofiary Zagłady są prezentowane bez patosu, łez i żalu. Jedyną emocją, którą można dostrzec w opisach zwierzeń wszystkich bohaterów książki jest znużenie. Znużenie latami terroru i strachu, znużenie rozdrapywaniem ran, znużenie samym życiem, które nigdy nie będzie normalne. Doskonale widać to w opowieści Michała P., który podczas opracowywania planu ucieczki z obozu napotyka na nieprzejednany mur przygnębienia i zmęczenia ze strony pobratymców - nikt nie chce wraz z nim podjąć trudu ucieczki spod jarzma Niemców. Niektórzy spośród zaprezentowanych ocalonych zdają się nie zdawać sobie sprawy z tego, co ich spotkało. Mężczyzna pracujący przy produkcji mydła w ciągu całych swoich zeznań ze spokojem odpowiada, że proceder ten nie wydawał się wtedy dlań niczym niezwykłym czy budzącym podejrzenia. Co więcej, znajduje usprawiedliwienie dla profesora odpowiedzialnego za ów zbrodniczy czyn - przecież Spanner chciał dobra swojego kraju, dbał o względy ekonomiczne...
"Medaliony" nie są książką dobrą ani złą. Są za to książką wartą przeczytania dla każdego, w swoim czasie. Obawiam się, że omawiając ją w szkołach, wyrządza się jej dużą krzywdę.

"Medaliony" należą do książek, które wymykają się skalom i ciężko jest zamknąć opinię na temat tej lektury w punktach, liczbach czy gwiazdkach. Sądzę, że te osiem gwiazdek, które zdecydowałam się przyznać na tym portalu, to żaden wyznacznik jakości "Medalionów". Mogłabym kliknąć trzy, pięć, dziesięć, szesnaście - wciąż będzie to za dużo lub za mało.
Nałkowska opisuje...