Jedna z najprawdziwszych książek o tematyce wojny i śmierci nie tylko w obozach koncentracyjnych. Jest jednocześnie najprostsza i najtrudniejsza.
Dlaczego najprostsza? Bo język jest bardzo prosty. Nałkowska zostawiła wszelkie błędy składniowe, interpunkcyjne czy powtórzenia, by podkreślić, że odpowiedzi na pytania z wywiadów i przesłuchań pochodziły z ust prostych ludzi, niekoniecznie wykształconych. Że tragedia wojny dosięgała każdego i w jej obliczu każdy był równy.
A dlaczego najtrudniejsza? Bo Nałkowska opisuje wszystko tak, jak było, bez zbędnej otoczki ochronnej. Opisuje każdą żyłę wyciągniętą siłą z ludzkiego ciała i ułożoną na talerzu z kriwą, każdy kilogram tłuszczu ludzkiego przerobionego na mydło i każdą kromkę chleba - zbyt mają, by zaspokoić głód.
Pamiętam, że na ustnym egzaminie maturalnym dostałam od komisji pytanie: "Która z książek, która została użyta w prezentacji, była najtrudniejsza?" Choć w mojej prezentacji miałam mnóstwo książek spoza kanonu, dużo dłuższych lub z dużo bardziej rozbudowanym językiem, opowiedziałam o "Medalionach". Bo taka była prawda - obrazy, które maluje nam Nałkowska, są mocne i dla ludzi o stalowych nerwach. Szczególnie przydają się wtedy, gdy dociera do nas, że to nie jest fikcja literacka.
Nie wiem, czy w stosunku do tak brutalnej książki mogę użyć stwierdzenia "uwielbiam", ale tak właśnie jest. Przeczytałam ją już kolejny raz i zapewne nie ostatni.

Jedna z najprawdziwszych książek o tematyce wojny i śmierci nie tylko w obozach koncentracyjnych. Jest jednocześnie najprostsza i najtrudniejsza.
Dlaczego najprostsza? Bo język jest bardzo prosty. Nałkowska zostawiła wszelkie błędy składniowe, interpunkcyjne czy powtórzenia, by podkreślić, że odpowiedzi na pytania z wywiadów i przesłuchań pochodziły z ust prostych ludzi,...