Temat ciekawy, ale sposób pisania raczej średni. Jednak książka pobudziła mnie do poszukiwania konkretnych wiadomości w innych źródłach. I to jest plus lektury.

Temat ciekawy, ale sposób pisania raczej średni. Jednak książka pobudziła mnie do poszukiwania konkretnych wiadomości w innych źródłach. I to jest plus lektury.

Książka wpadła w moje ręce zupełnie przypadkiem, na książkowej wymianie. Najpierw zwróciła moją uwagę okładką i starannym wydaniem, potem tematem- kompletnie mi nieznanym a obiecującym.
To książka o Domu Artystów Weteranów Scen Polskich w Skolimowie. Napisana przez dziennikarza prywatnie związanego z tym miejscem. Książka jest więc jednocześnie osobistą opowieścią o Skolimowie, rzetelną kroniką ukazującą jego historię i losy, a także historię zawodu aktora; kopalnią anegdot ze świata artystów, hołdem dla zmarłych. Jest jednocześnie reportażem i poetycką opowieścią, którą miło się czyta.
To była dobra wymiana.

Książka wpadła w moje ręce zupełnie przypadkiem, na książkowej wymianie. Najpierw zwróciła moją uwagę okładką i starannym wydaniem, potem tematem- kompletnie mi nieznanym a obiecującym.
To książka o Domu Artystów Weteranów Scen Polskich w Skolimowie. Napisana przez dziennikarza prywatnie związanego z tym miejscem. Książka jest więc jednocześnie osobistą opowieścią o...

Do czytania tej książki podeszłam z dużą rezerwą, bo - myślałam sobie - co można napisać ciekawego i szczerego o Skolimowie i jego aktorskich mieszkańcach, pewnie jest to kolejna laurka, polukrowana opowieść. Ale się myliłam, książka mnie oczarowała.
Napisana bardzo ciekawie, przytacza wiele interesujących faktów, ale i anegdot, o idei powstania, budowie i funkcjonowaniu skolimowskiego schroniska i jego pensjonariuszach, zarówno tych ogólnie znanych (tzw. gwiazdy),jak i tych niemal anonimowych. Jest to tym ciekawsze i prawdziwsze, że Gabriel Michalik pochodzi z rodziny od pokoleń aktorskiej, w Skolimowie bywał od najmłodszych lat odwiedzając licznych krewnych (w tym swojego ojca Stanisława Michalika) i zna doskonale to szacowne miejsce, mieszkańców, pracowników i opiekunów w najszerszym pojęciu. Uważam, że autor wykonał kawał dobrej roboty.
W trakcie czytania i po zakończeniu, nabrałam takiej ochoty zbliżenia się do tego miejsca (bo będąc od urodzenia warszawianką nigdy tam nie byłam, mijałam tylko przejeżdżając obok),że zrobiłam sobie wycieczkę do Konstancina i pospacerowałam w pobliżu, wzdłuż Jeziorki, przywołując z pamięci i porównując opisane budynki, wille, drewniane dworki i okazały płot... Tam ma się wrażenie, że czas, jak dla niektórych mieszkańców Skolimowa, zatrzymał się w miejscu. I niech tak pozostanie...
Bardzo polecam lekturę tej książki, bo to świetnie przedstawiony kawał aktorskiej historii.
I ostatnia uwaga dotycząca wydania książki - bardzo adekwatne do tematu: piękna twarda oprawa z ciekawą obwolutą; w środku tekst "poprzetykany" wieloma czarno-białymi zdjęciami; aneks/wykaz mieszkańców domu w Skolimowie z opisami, do którego w trakcie czytania często zaglądałam; ciekawa kronika skolimowska i końcowy indeks osób.

Do czytania tej książki podeszłam z dużą rezerwą, bo - myślałam sobie - co można napisać ciekawego i szczerego o Skolimowie i jego aktorskich mieszkańcach, pewnie jest to kolejna laurka, polukrowana opowieść. Ale się myliłam, książka mnie oczarowała.
Napisana bardzo ciekawie, przytacza wiele interesujących faktów, ale i anegdot, o idei powstania, budowie i funkcjonowaniu...

Nuda.
Ale przeczytałam tylko 2 rozdziały.

Nuda.
Ale przeczytałam tylko 2 rozdziały.

Historia Skolimowa i jego mieszkańców opowiedziana w bardzo ciekawy sposób.

Historia Skolimowa i jego mieszkańców opowiedziana w bardzo ciekawy sposób.