Rozmowy ze Stanisławem Lemem prowadzone od lat 80. XX w. po lata 10. wieku XXI. Zadający pytania starał się dotrzymywać intelektualnego kroku Lemowi, a nie było to takie proste. Poruszone zostały przeróżne tematy, od medycznych inspiracji pisarza (studiował medycynę), przez specyfikę amerykańskiego rynku wydawniczego, ulubione książki własnego i cudzego autorstwa, po zagładę ludzkości wskutek utraty kontroli nad rozwojem technologii i nadmiaru informacji.

Lem jest oczytany (banał),niespecjalnie zainteresowany seksem, wkurzony, perorujący, wściekający się, podniecający się (omawianym zagadnieniem rzecz jasna; patrz cecha wymieniona w drugiej kolejności) i werbalnie brutalny. Ponadto jest domatorem, pesymistą i mizantropem. Jeśli chodzi o to ostatnie, w mizantropii Lema, i o ile można dokonać takiej klasyfikacji, osobną półeczkę zajmowała umiarkowana mizoginia. Pisarz był z gatunku tych, co to nie bardzo zastanawiają się, a w związku z tym nie orientują się, kim jest kobieta, wiedzą że żyje, mówi, chodzi, ale jak właściwie funkcjonuje? słowem, patrzą, a nie widzą; stąd być może w jego powieściach schematyczne postaci kobiece, jakby je kto kleił do papieru i okrawał nacinarką. Lem to też konserwatysta, który nie popadł w fundamentalizm. Nie pozwalała mu na to wiedza z zakresu biologii człowieka, ewolucji i fizyki kwantowej. Dla Lema rynek prozy sci-fi w Stanach to śmietnik, z którego on się wypisuje. Zabawny fakt: Lem uważał, że zaliczanie go do pisarzy sci-fi to skandal. W ogóle łupie ludzi i ich głupotę dosyć szczodrze, często nie bez powodu. Wszyscy wiemy jak się sprawy mają z głupotą ludzką, a Lem co najwyżej doprecyzowuje to i owo. Myślę, że zwłaszcza ten wkurw na granicy dobrego smaku i treści nadających się do publikacji może zaskoczyć miłośników Lema. Mnie bardziej zaskoczyło to, że Lem był co prawda niekiedy zły na smutno, ale stosunkowo często był wściekły jak diabli (a był przecież albo ateistą albo agnostykiem, nie mógł się zdecydować). Już widzę jak rzuca bluzgami oglądając współczesny teatr Kaczyńskiego, bo polityką bardzo się interesował (trochę o tym co myślał Lem o Kaczyńskich wymsknęło się w filmie biograficznym o Lemie puszczonym niedawno w TVP Kultura pt. "Autor Solaris").

W sumie autorytet, który jak puszczał wiązankę, to kapcie spadały i czupryny zawiewało. A miał ku temu instrument, wysoce rozwinięty dar formułowania błyskotliwych myśli. W związku z tym wiązanki też są błyskotliwe. Ogólnie rzecz ujmując, cenne doświadczenie.

Zaznaczam, że skupiłam się głównie na kontrowersyjnych aspektach, podczas gdy czas spędzony z Lemem, łącznie z jego wywiadami, to zawsze pasjonująca i rozwijająca przygoda intelektualna.

Nawet dla kobiety.

Rozmowy ze Stanisławem Lemem prowadzone od lat 80. XX w. po lata 10. wieku XXI. Zadający pytania starał się dotrzymywać intelektualnego kroku Lemowi, a nie było to takie proste. Poruszone zostały przeróżne tematy, od medycznych inspiracji pisarza (studiował medycynę), przez specyfikę amerykańskiego rynku wydawniczego, ulubione książki własnego i cudzego autorstwa, po...