Wędrówka człowieka po świecie, do którego już nie przynależy i rzeczywiście za chwilę należeć nie będzie. Niejednoznaczny jest tu nie tylko czas, ale i miejsce akcji. Budząc się, Antoni przez chwilę nie wie, gdzie jest, zaś w strumieniu narracji, z którym popłynie czytelnik, przeplata się przeszłość z teraźniejszością. Właściwie chyba tylko przeszłość wydaje się być dla bohatera realna i ważna. Teraźniejszość powojennej Warszawy otacza go co prawda intensywnie i czasem nawet osacza, ale na przewijające się obok niego postaci patrzy z dystansu, z boku, często - choć nie zawsze - z niechęcią. Przyciągnąć jego uwagę jest w stanie chyba tylko prostota i szczerość, ludzie wierzący w dobro, jak woźnica z końcówki opowiadania. Tym bardziej, że woźnica bierze go za człowieka wracającego ze stypy, tym samym będąc najbliżej prawdy w ocenie stanu bohatera. Wszystkie postaci są, choćby po części, jakby w transie po przejściu tego, co przyniosły wydarzenia wojny. Zostały w nich okupacyjne odruchy, samotność, lęki i pragnienia, które najpewniej nie będą miały szansy się spełnić. Gęsto tu od mijanych i spotykanych ludzi, otoczenie często się zmienia, a jednak bardzo tu obco i samotnie. Wszystko dzieje się jakby "po drugiej stronie", jakby w drodze do rzeki zapomnienia, do nieistnienia. Znajdziemy tu symboliczne postaci drugoplanowe, które z miasta, po którym spaceruje Antoni, czynią trochę zaświaty.

Nie odbierając niczego z niewątpliwej oryginalności opowiadania, nasuwa ono pewne skojarzenia z Ulissesem. Ciekawym zabiegiem jest też, że opowiadanie wydaje się mieć pewne walory teatralne lub filmowe. Bywa to dużym plusem.

Wędrówka człowieka po świecie, do którego już nie przynależy i rzeczywiście za chwilę należeć nie będzie. Niejednoznaczny jest tu nie tylko czas, ale i miejsce akcji. Budząc się, Antoni przez chwilę nie wie, gdzie jest, zaś w strumieniu narracji, z którym popłynie czytelnik, przeplata się przeszłość z teraźniejszością. Właściwie chyba tylko przeszłość wydaje się być dla...

Krótkie, bardzo krótkie opowiadanko o jednym dniu Antoniego, pana w podeszłym wieku, wspominającego romans z wojennej młodości. Wszystko jest delikatnie zarysowane, fabuła ciekawie skonstruowana, bowiem nie ma tutaj jednego ciągu wspomnień, jest przeplatanka, przeszłość wiąże się z teraźniejszością, wspomnienia są nieuporządkowane, trzeba czytać w skupieniu, by się nie pogubić. Mnie uderzyły dwa zdania, wypowiedziane w całkiem innym kontekście niż to moje poruszenie: „Czy my jeszcze jesteśmy narodem? Czy my siebie chcemy”. Ja mam na myśli pisarzy, no i przy okazji język polski. Kowalska nawet w swoich czasach należała raczej do drugiej ligi ( czytaj była poza listą lektur szkolnych MEN),sławę bardziej przyniósł jej burzliwy romans z Marią Dąbrowską ( idealny temat na film!) niż książki, mimo tego w żaden sposób nie zasłużyła na zapomnienie. Daj Panie Boże innym narodom taką pierwszą ligę jaką my mamy drugą. Ale chyba nie potrafimy cenić tego co mamy cennego, czego dowodem są opinie w L.C. na temat Anny Kowalskiej, a raczej ich brak. Zapatrzeni w masową anglosaską produkcję literacką nieodróżnialnych bestsellerów zamknęliśmy oczy na to co mamy od nich wartościowsze. Czy przypadkiem czegoś nie tracimy?
No dobrze, a opowiadanie Anny Kowalskiej? Byłoby w okolicach dziewięciu gwiazdek, gdyby było powieścią. No cóż, też szkoda.

Krótkie, bardzo krótkie opowiadanko o jednym dniu Antoniego, pana w podeszłym wieku, wspominającego romans z wojennej młodości. Wszystko jest delikatnie zarysowane, fabuła ciekawie skonstruowana, bowiem nie ma tutaj jednego ciągu wspomnień, jest przeplatanka, przeszłość wiąże się z teraźniejszością, wspomnienia są nieuporządkowane, trzeba czytać w skupieniu, by się nie...