"Piramida".
Minipowieść. Stylowy Mankellowski kryminał. Nawet jeśli nic się nie dzieje w śledztwie, patrz: okres z przed Wigilii do Nowego Roku, to dzieje się bardzo dużo. Mankell ma to w sobie, że potrafi pisać o codziennych, prozaicznych rzeczach niezwykle ciekawie. Niezapomina, że obok głównego wątku - śledztwa, toczy się normalne życie, gdzie psuje się samochód, trzeba zrobić pranie i można się czasem przeziębić i dostać kataru. Czytało mi się bardzo dobrze.

Tylko nie bardzo mogę się pogodzić z nieścisłościami. Niby są to dzieje z przed pierwszej książki o Wallanderze, ale jest on już tutaj taki zmęczony pracą i życiem jak by miał nie 40, a 60 lat. Pamiętam go z "Mordercy bez twarzy", to on tam miał sporo ikry, a tutaj jakiś taki wypompowany, pogodzony z losem... Inna sprawa: w "Mordercy..." jest napisane, że na okres Świąt Bożego Narodzenia, z żalu po odejściu od niego żony, Wallander wziął zwolnienie lekarskie i wybrał się w podróż, która zakończyła się w Danii, a wieczór sylwestrowy spędził na wyjaśnianiu sprawy poważnego pobicia żony przez męża. Natomiast w tej książce okazuje się, że Wigilię spędził razem ze swoją córką i ojcem i nigdzie nie wyjeżdżał, a w Sylwestra porządkował swoje biurko, o siódmej kupił koniak i pojechał do swego ojca. :) Dziwne...

"Piramida".
Minipowieść. Stylowy Mankellowski kryminał. Nawet jeśli nic się nie dzieje w śledztwie, patrz: okres z przed Wigilii do Nowego Roku, to dzieje się bardzo dużo. Mankell ma to w sobie, że potrafi pisać o codziennych, prozaicznych rzeczach niezwykle ciekawie. Niezapomina, że obok głównego wątku - śledztwa, toczy się normalne życie, gdzie psuje się samochód, trzeba...