„Piramida” jest fajnym uzupełnienie serii o Kurcie Wallanderze. Książka składa się z kilku opowiadań z różnych okresów życia szwedzkiego policjanta. Akcja pierwszego toczy się w momencie, w którym młody Kurt marzy o przeniesieniu do sekcji kryminalnej, a jego życie prywatne skupia się wokół Mony, z którą dopiero zaczyna się umawiać. Kolejne opowiadania to następne śledztwa (mniej lub bardziej intrygujące) oraz wstawki z coraz bardziej rozpadającego się życia rodzinnego policjanta. Bez wątpienia ciekawie wypada relacja pomiędzy Wallanderem, a jego ekscentrycznym ojcem.

Koniec ostatniego jest początkiem całej serii i przyznam szczerze, że z tego jednego powodu nie rozumiem dlaczego „Piramida” nie stanowi pierwszego tomu sagi, którym de facto jest….

Uczciwie piszę, że nie wszystkie opowiadania podobały mi się jednakowo i celem niektórych było chyba głównie przedstawienie lęków przed zmianami, jakie w latach 90-tych ubiegłego wieku zachodziły w całej Europie. Upadek żelaznej kurtyny, napływ emigrantów ze wszystkich stron świata, a w ślad za nimi również przestępców wszelkiej maści przeobraziły szwedzkie społeczeństwo i zasiały sporo wątpliwości, czy dotychczasowy system poradzi sobie z nowymi wyzwaniami i totalnie inną skalą znanych już problemów.

Niemniej jednak, całość oceniam bardzo dobrze, bo jest trochę takim brakującym ogniwem, które wyjaśnia wiele późniejszych rozterek Wallandera. Ponadto miło było „spotkać się” ponownie z Rydbergiem, czy Svedbergiem.

„Piramida” jest fajnym uzupełnienie serii o Kurcie Wallanderze. Książka składa się z kilku opowiadań z różnych okresów życia szwedzkiego policjanta. Akcja pierwszego toczy się w momencie, w którym młody Kurt marzy o przeniesieniu do sekcji kryminalnej, a jego życie prywatne skupia się wokół Mony, z którą dopiero zaczyna się umawiać. Kolejne opowiadania to następne śledztwa...

Dobrze napisane opowiadania z wcześniejszych lat Kurta Wallandera. Fajnie było znowu spotkać nieżyjących Rydberga i Svedberga.

Dobrze napisane opowiadania z wcześniejszych lat Kurta Wallandera. Fajnie było znowu spotkać nieżyjących Rydberga i Svedberga.

Zbiór opowiadań o Wallanderze, który powinien być chyba wydany jako pierwszy w serii.

Zbiór opowiadań o Wallanderze, który powinien być chyba wydany jako pierwszy w serii.

Bez szału

Bez szału

Czuć w tych opowiadaniach, że Mankell chciałby napisać więcej i dłużej. Rozwiązania akcji są poprowadzone tak szybko, że są dla mnie zupełnie niewiarygodne. Tytułowe opowiadanie jest najlepsze, ale też najdłuższe, a nawet w nim widać, że niektóre wątki są zaczęte, ale nie było czasu na ich dokończenie. Opowiadania nie były mocną stroną tego pisarza. Nazywanie tego zbioru jedną z części kryminałów z Wallanderem to duża przesada. Rozumiem, że opowiadania miały uchylić rąbka tajemnicy z przeszłości komisarza, ale tak naprawdę to wcale nie poznałam go lepiej ani nie dowiedziałam się niczego zaskakującego, bo też w opowiadaniach nie było miejsca na pogłębianie jego życia prywatnego.

Czuć w tych opowiadaniach, że Mankell chciałby napisać więcej i dłużej. Rozwiązania akcji są poprowadzone tak szybko, że są dla mnie zupełnie niewiarygodne. Tytułowe opowiadanie jest najlepsze, ale też najdłuższe, a nawet w nim widać, że niektóre wątki są zaczęte, ale nie było czasu na ich dokończenie. Opowiadania nie były mocną stroną tego pisarza. Nazywanie tego zbioru...

Mały przerywnik - opowiadania, a jednocześnie dobry zarys świata Wallandera. Problemy społeczne Szwecji i osobiste komisarza obrazujące kontekst pozostałych kryminałów.

Mały przerywnik - opowiadania, a jednocześnie dobry zarys świata Wallandera. Problemy społeczne Szwecji i osobiste komisarza obrazujące kontekst pozostałych kryminałów.

jak zwykle - uczta....

jak zwykle - uczta....

Zbiór ciekawych opowiadań o Kurcie Wallanderze. Bardzo fajna pozycja w serii

Zbiór ciekawych opowiadań o Kurcie Wallanderze. Bardzo fajna pozycja w serii

Uwielbiam zbiory opowiadań. Zwłaszcza, gdy są one uzupełnieniem jakiegoś większego cyklu. Dlatego też sięgnęłam po „Piramidę”. Stwierdziłam, że to będzie idealny moment na poznanie przeszłości Wallandera, zanim bardziej zagłębię się w jego świat.
„Piramida” zawiera pięć opowiadań, które w pewnym sensie powstały jako odpowiedź na pytania czytelników o wcześniejsze losy Kurta, choć rodziły się w głowie Mankella w różnych momentach powstawania cyklu o Wallanderze. Ich akcja toczy się przed 8 stycznia 1990 roku, a ostatnie opowiadanie, „Piramida”, kończy się telefonicznym zgłoszeniem przestępstwa przez starego rolnika z Lenarp – początkiem powieści „Morderca bez twarzy”. I bardzo podoba mi się ta chronologiczna ciągłość, dzięki której mogę sobie lepiej wyobrazić postać Kurta i wsiąknąć w jego rzeczywistość.

Mankell w przedmowie do „Piramidy” stwierdził, że podtytuł całej serii o komisarzu Wallanderze powinien brzmieć: „Powieści o szwedzkim lęku”. I myślę, że to najlepiej podsumowuje tło obyczajowe tych utworów. Zresztą mam wrażenie, że wątki kryminalne są w tym przypadku na drugim planie, choć jednocześnie są soczewką, która pozwala autorowi skupić się na dręczących go pytaniach o kondycję szwedzkiego społeczeństwa. Pisarz ciekawie przedstawił też ścieżkę kariery Wallandera i jego sprawy osobiste – związek z Moną, narodziny Lindy, trudne relacje z ojcem. Dzięki temu otrzymujemy pełniejszy obraz bohatera.

Cieszę się, że sięgnęłam po „Piramidę” teraz, tuż po lekturze „Mordercy bez twarzy”. Było to bardzo interesujące preludium do całej serii. Polecam.

Uwielbiam zbiory opowiadań. Zwłaszcza, gdy są one uzupełnieniem jakiegoś większego cyklu. Dlatego też sięgnęłam po „Piramidę”. Stwierdziłam, że to będzie idealny moment na poznanie przeszłości Wallandera, zanim bardziej zagłębię się w jego świat.
„Piramida” zawiera pięć opowiadań, które w pewnym sensie powstały jako odpowiedź na pytania czytelników o wcześniejsze losy...

Młody Wallander nie zachwyca. Jedyną pozytywną cechą w jaką wyposażył go autor to intuicja, a przydałoby się trochę rozumu i sprytu.

Młody Wallander nie zachwyca. Jedyną pozytywną cechą w jaką wyposażył go autor to intuicja, a przydałoby się trochę rozumu i sprytu.