Oj strzelił sobie tomem drugim pan Pilipiuk w kolano. Strzelił z taką mocą, jakby napastnik pierwszoligowej drużyny piłkarskiej założył glany. Poprzedni tom nawet mi się spodobał - głównie z powodu Macieja Wędrowycza, niezaprzeczalnie wnuka swojego dziadka, który ożywiał całą akcję. Jego kozacki temperament co rusz wywoływał uśmiech na mojej twarzy.
W tomie 2 niestety Maciek wyjeżdża. Kończą mu się wakacje, a zatem "Ciao, ciao Norwegia, ciao, arivederci!" i dostajemy przystawkę z Tomaszka Paczenki, który wciąż jest taki bezpłciowy przyprawianą bogato ruskimi. Wieloma ruskimi. Tak wieloma, że już mi się mylą. Jest jeden napromieniowany, jeden z hodowlą świnek morskich, do tego ruskie księżniczki... Pięknie, ładnie - ale dlaczego ja, jak to polsatowe odpustowe show pyta. Jestem po 300 stronach i nie wierzę, że napisał to ten sami Pilipiuk, którego książki naprawdę lubię, które łapię w ciemno, bo jedyną wystarczającą rekomendacją jest jego nazwisko. No i cóż. Przeżyłam 300, przeżyję te niecałe 90 i jakoś doczytam, po czym przerwa. Odwyk. Jakaś zmiana. Z pewnością nie na inną książkę Pilipiuka, nieco odpocznę. Poukładam swoje skołatane myśli i może nawet w tym miesiącu skończę norweską trylogię.
Macieja mało - więc nie polecam. 10 godzin podchodzę jak pies do jeża i się męczę. Niestety ten tom się panu Andrzejowi nie udał.

Oj strzelił sobie tomem drugim pan Pilipiuk w kolano. Strzelił z taką mocą, jakby napastnik pierwszoligowej drużyny piłkarskiej założył glany. Poprzedni tom nawet mi się spodobał - głównie z powodu Macieja Wędrowycza, niezaprzeczalnie wnuka swojego dziadka, który ożywiał całą akcję. Jego kozacki temperament co rusz wywoływał uśmiech na mojej twarzy.
W tomie 2 niestety...