Nie potrafię i nie chcę ocenić tej książki. Historia Nathalie była tak wstrząsająca i tak nie do pojęcia, że przebrnęłyśmy przez tę książkę wspólnie z koleżankami – ściśnięta grupka czternastoletnich dziewczyn na zmianę czytająca na głos kolejne strony. Wtedy po raz pierwszy spotkałam się z tematyką pedofilii i kazirodztwa.

W naszym świecie ojcowie byli „potworami”, gdy kazali wracać do domu o 20, podczas, gdy inni mogli zostać na podwórku do 22 i gdy nie pozwalali wisieć na telefonie godzinami. Dorośli dawali poczucie bezpieczeństwa i utrudniali życie, wymagając przestrzegania pewnych reguł. Ta książka otworzyła nam oczy, ale chyba jeszcze większym szokiem były rozmowy z rodzicami na ten temat. Bo oni zamiast zaprzeczyć całej historii, stwierdzili, że to dobry moment na uświadomienie nam, że z różnymi sytuacjami możemy mieć w życiu do czynienia.

Oprócz ciężaru tematycznego, tym, co zrobiło na mnie największe wrażenie, był opis stanów emocjonalnych autorki, to jak radziła sobie z całą sytuacją, jak postrzegała w niej siebie i swoje otoczenie. Jest w tej historii wiele elementów, których zrozumieć nie potrafię. Łatwo mówić, jak dziewczyna powinna się zachować, co powinna zrobić, ale człowiek, który sam nie przeżył takiego stanu zagrożenia i terroru, nigdy nie będzie w stanie pojąć motywów jej działań.

„Miałam dwanaście lat” to świadectwo, które wprawia czytelnika w osłupienie i przerażenie. Najgorsze, że książki tego typu są potrzebne. Świadomość, że takie sytuacje są możliwe, może pomóc w zauważeniu ich, w zareagowaniu na nie, lub w wyczuleniu dziecka na to, czego nikt nie ma prawa z nim robić.

Nie potrafię i nie chcę ocenić tej książki. Historia Nathalie była tak wstrząsająca i tak nie do pojęcia, że przebrnęłyśmy przez tę książkę wspólnie z koleżankami – ściśnięta grupka czternastoletnich dziewczyn na zmianę czytająca na głos kolejne strony. Wtedy po raz pierwszy spotkałam się z tematyką pedofilii i kazirodztwa.

W naszym świecie ojcowie byli „potworami”, gdy...