W zeszłym roku przeczytałam opowiadania Trumana Capote z wydania "Śniadanie u Tiffany'ego". W tamtym momencie, poza tytułowym dziełem, autor niczym mnie szczególnie nie zachwycił. Minęło około czterech miesięcy, które prawdopodobnie pozwoliły mi spojrzeć na jego pisarstwo z szerszej perspektywy. Przeczytawszy więc opowiadania ze zbioru "Te ściany są zimne" zmieniłam moje zdanie.

Są to historie dość wyrywkowe, ukazujące postaci tylko w danych sytuacjach, nie tłumaczące nic czytelnikowi. Jednak chyba właśnie ten fakt czyni opowiadania Capote ciekawymi. Dzieła jak "Te ściany są zimne", czy "Drzewo nocy" są zapisem dosłownie kilku chwil, które jednak coś zmieniają w bohaterach, lub mogłyby zmienić. Nie dowiadujemy się wiele, nie poznajemy postaci, ale trafiają one do nas na tej samej zasadzie, jak pozostają w naszych myślach epizodycznie poznane osoby. Tego typu historie sprawiają, że zatrzymujemy się na moment i zastanawiamy nad wrażliwością, odczuciami i życiem innych ludzi.

W zbiorze tym oczywiście znajdują się lepsze i gorsze opowiadania. Są jednak w nim także i perełki, do jakich, moim zdaniem, możemy zaliczyć "Miriam". Jest to z pozoru proste opowiadanie, które ma w zamiarze wzbudzić w czytelniku pewne poczucie tajemnicy. Tajemniczość nie jest zbytnio wyszukana, szybko możemy pojąć w czym rzecz. Wyjaśnienie to jednak jest tym, co przyciąga mnie najbardziej. Bardzo lubię opowiadania, które ukazują sposób postrzegania czy też psychikę starszych osób i tym samym pozwalają nam zrozumieć jak powinniśmy do tematu podchodzić i czego się spodziewać.

Na szczególne wyróżnienie zasługuje także "Gąsiorek pełen monet", "Dzieci w dniu swoich urodzin" i "Mojave". To opowieści o bardzo dobrze prowadzonej narracji, które czyta się jednym tchem, które wciągają i zaciekawiają.

Z pewnym żalem odkryłam, że w "Te ściany są zimne i inne opowiadania" zamieszczone są trzy opowiadania, które miałam okazję juz czytać, w dodatku w niezbyt odległym czasie. Miewam jednak zawsze poczucie, że gdy opuszczam jakikolwiek fragment z książki, nie umiem później się przyznać przed sobą, że rzeczywiście ją przeczytałam - dlatego nie pominęłam "Diamentowej giatry", "Domu kwiatów" i "Wspomnienie świąteczne".
Czytając je powtórnie oceniam je nieco lepiej, choć zdecydowanie uważam, że dwa pierwsze spośród tej trójki są zdecydowanie tymi słabszymi dziełami Capote. Miło natomiast było przeczytać trzecie opowiadanie po raz drugi. Z uśmiechem odebrałam fakt, że te same postaci pojawiają się także i w dwóch innych dziełach Capote, które zawarł wydawca w owym zbiorze (w"Pamiętnej Gwiazdce" i "Gościu w Dniu Dziękczynienia"). Ten fakt sprawił, że opowieści o pannie Sook i Buddym uważam za jedne z najlepszych z tej książki. Jest to niezwykle ciekawa opowieść o relacji starszej kobiety z małym chłopcem (w jednym z opowiadań siedmioletnim). Są to opowieści o wspaniałej przyjaźni i sposobach na cieszenie się życiem, pomimo wielu kłopotów.

Nie znam dogłębnie życiorysu Trumana Capote, więc moje przeświadczenie może być błędne, jednak w tych właśnie opowiadaniach odczuwam cząstkę autobiograficzną, szczególnie jeśli chodzi o opowiadanie ostatnie, "Pamiętna Gwiazdka". Są to wspomnienia chłopca, który wychowywał się bez rodziców, tułając się od ojca do matki, ale najczęściej pozostając pod opieką rodziny. Smutny to los. Jak zresztą większość opowiadań Capote, kiedy bardziej się im przyjrzy. Ale w pewien sposób ten właśnie smutek także podbudowuje i krzepi, jak, według niektórych, powinna to robić dobra literatura.

W zeszłym roku przeczytałam opowiadania Trumana Capote z wydania "Śniadanie u Tiffany'ego". W tamtym momencie, poza tytułowym dziełem, autor niczym mnie szczególnie nie zachwycił. Minęło około czterech miesięcy, które prawdopodobnie pozwoliły mi spojrzeć na jego pisarstwo z szerszej perspektywy. Przeczytawszy więc opowiadania ze zbioru "Te ściany są zimne" zmieniłam moje...