Fuj. Być może jestem niewrażliwa, może za bardzo już wsiąkłam w fantasy, może za bliskie są mi artystyczne klimaty goryczy i wszechobecnej kpiny, ale... nie, nie mogę. Książki M. Musierowicz czytałam w podstawówce i wówczas mi się podobały, ale im bardziej zmieniały się moje gusta, im bardziej wnikliwie próbuję analizować fenomen Jeżycjady... przecież te książki to zwykłe badziewie. Irytujące, płaskie postaci, świat niemalże zbudowany z dobra i pomyślnych wypadków, wszystko jakieś takie wygładzone jak przydenne kamienie szlifowane w biegu wartkiego strumienia... Nie, dziękuję. Rozumiem, że wiele osób czyta to dla rozrywki, podobnie jak ja mogę czytać fantastykę z niższej półki dla relaksu, ale nie kupuję tego szału zupełnie. Czytać i rzucić w kąt to coś innego niż czytać i rozpływać się, a z tego, co widzę, w Musierowicz zaczytują się i dorosłe, teoretycznie poważne osoby. Mam wrażenie, że albo już za dużo przyswoiłam groteski i ohydy, albo dookoła znajdują się same egzaltowane nastolatki w ciałach kobiet. Brrr.

Fuj. Być może jestem niewrażliwa, może za bardzo już wsiąkłam w fantasy, może za bliskie są mi artystyczne klimaty goryczy i wszechobecnej kpiny, ale... nie, nie mogę. Książki M. Musierowicz czytałam w podstawówce i wówczas mi się podobały, ale im bardziej zmieniały się moje gusta, im bardziej wnikliwie próbuję analizować fenomen Jeżycjady... przecież te książki to zwykłe...