To już trzecie spotkanie z Norą i Patchem (jak do tej pory – najlepsze). Nora budzi się na cmentarzu z pustką w głowie. Obejmuje ona pięć (!) miesięcy. Grey nie wie dlaczego się tam znalazła, a kiedy matka informuje ją, że w wakacje została porwana i przetrzymywana, w dziewczynie budzi się lęk. Niby dlaczego ktoś miałby chcieć ją jako zakładniczkę? Wszystko, co pamięta to czarne oczy nieznajomego. Z czasem (i pomocą Scotta) Nora zaczyna kojarzyć fakty. Natomiast dzięki Patchowi dowiaduje się, kto stoi za jej uprowadzeniem. Od tego momentu Grey musi walczyć o spokój i bezpieczeństwo swoich bliskich.

TO JUŻ TYLE CZASU? : Zaskoczył mnie fakt, że od poznania przez Norę Patcha minęło pięć miesięcy. Niby kiedy? Osobiście tego nie poczułam. Cóż, może tak miało być. Stylistyka tekstu też jest lepsza niż w dwójce; nie miałam wrażenia, że jest sztuczny. Ciszę czytało się krócej i zdecydowanie przyjemniej. Przedstawione wydarzenia też były ciekawe i na pewno mniej irytowała mnie cała historia (to samo tyczy się Nory). Znalazłam jednak w książce kilka niespójności (teraz już nie przypomnę sobie jakich, ale wciąż pamiętam, że coś mi się nie zgadzało z poprzednimi częściami).

GŁÓWNI BOHATEROWIE : Z Norą nie jest już tak źle. Nie miałam już ochoty rozerwać jej na strzępy. Była mniej naiwna, mniej egoistyczna, za to bardziej domyślna i chętna do działania. Do tego jej końcowe poświęcenie było świetnym dowodem na jej zmianę. W Ciszy pani Fitzpatrick dużo lepiej opisała Norę. Patch natomiast pozostał tym samym tajemniczym, mrocznym i cholernie opiekuńczym facetem jaki do tej pory był (jednak jego zachowanie z Crescendo wciąż siedzi gdzieś z tyłu mojej głowy i nie pozwala mi na stuprocentowe zaufanie mu). Jest jeszcze mój ulubiony Scott, dzięki któremu Nora zaczyna sobie cokolwiek przypominać. Parnell zdecydowanie jest świetnym przyjacielem. Do tego potrafi ożywić nawet najnudniejsze fragmenty w książce.

TO BYŁO WREDNE : Najbardziej irytujące było zachowanie matki Nory i Vee. Znały kilka istotnych szczegółów, których Nora nie pamiętała (a zapewne pomogłyby jej w przypomnieniu sobie ostatnich pięciu miesięcy), ale nie miały najmniejszego zamiaru jej o nich mówić. To ukrywanie wielu rzeczy było naprawdę podłe i nie spodziewałabym się czegoś takiego po matce i najlepszej przyjaciółce.

Cisza jest zdecydowanie lepsza niż Crescendo. Tą książkę czytało mi się dużo przyjemniej i łatwiej (nie zasnęłam z nosem między kartkami!). Nie ciągnie się, jest ciekawa i zaskakująca. Tą część mogę Wam polecić, bo rekompensuje stracony (jak dla mnie) czas nad dwójką.

[recenzja także tu: http://shadow-czyta.blogspot.com/2013/04/cisza-becca-fitzpatrick.html]

To już trzecie spotkanie z Norą i Patchem (jak do tej pory – najlepsze). Nora budzi się na cmentarzu z pustką w głowie. Obejmuje ona pięć (!) miesięcy. Grey nie wie dlaczego się tam znalazła, a kiedy matka informuje ją, że w wakacje została porwana i przetrzymywana, w dziewczynie budzi się lęk. Niby dlaczego ktoś miałby chcieć ją jako zakładniczkę? Wszystko, co pamięta to...