Moim zdaniem, najgorsza książka serii.

Książki Musierowicz czyta się po to, by pobyć w nierealnie idealnym świecie. Przede wszystkim takim, w którym rodzina jest zawsze blisko, troszczy się i kocha bezwarunkowo. Wychowuje dzieci na porządnych ludzi, dla których centrum świata są uniwersalne wartości i książki. A nie konsumpcjonizm, telewizja i komputer (choć przecież Borejkowie konsumują, mają telewizję i komputer, oni tylko nie oddają im swojego życia).

"Czarna polewka" wygląda jak szydercza parodia dawnych (i późniejszych!) Jeżycjad. Dziadek nie tylko jest wobec wnuczek podły, on łamie prawo. No ale trudno, starcza demencja. Zdarza się. Tylko w jakim świecie rodzina nie broni dorosłej dziewczyny siłą przetrzymywanej w domu przez zdziwaczałego starca? W jakim pozwala, by to on, dziadek z piekła rodem, wychowywał małego chłopca? W jednej ze scen Grzegorz, ojciec Ignasia, czeka aż teść zaśnie, żeby szeptem (!) przez minutę powychowywać syna na coś innego niż zdziwaczałego sobka. Wreszcie, jak to się stało, że pozwolono Ignasiowi na zachowanie oczywiście niemoralne. Przecież on nie ukrywał przed rodziną, że dziadek kazał mu dręczyć siostrę.

Borejkowie z "Czarnej polewki" to nie jest rodzina, do której chce się wracać. To jest rodzina, którą chce się leczyć.

Na dodatek Musierowicz daje do zrozumienia, że może nie całkiem pochwala nowe cechy charakteru Ignacego Borejki tylko w momencie, w którym akurat to Ignacy ma rację. Fryderyk porzucił ciężarną dziewczynę, nie dawał znaku życia, pojawił się nagle, przed porodem znowu zniknął i cały czas zachowywał się wobec rodziny Róży agresywnie i roszczeniowo. Ignacy miał rację mówiąc, że może lepsze jest samotne macierzyństwo niż ratowanie związku z mężczyzną niestałym, nieodpowiedzialnym i egoistą, na dodatek. Wiara reszty rodziny w happy end jest zaś zupełnie patologiczna (oj tak, Różo, rzuć studia i rodzinę, jedź za swoim geniuszem na koniec świata, on na pewno się w końcu oświadczy, a oświadczyny zmienią go w czułego ojca i męża).

Dzięki Bogu, ten etap twórczości już chyba za Małgorzatą Musierowicz. Oby nie wrócił.

Moim zdaniem, najgorsza książka serii.

Książki Musierowicz czyta się po to, by pobyć w nierealnie idealnym świecie. Przede wszystkim takim, w którym rodzina jest zawsze blisko, troszczy się i kocha bezwarunkowo. Wychowuje dzieci na porządnych ludzi, dla których centrum świata są uniwersalne wartości i książki. A nie konsumpcjonizm, telewizja i komputer (choć przecież...