Biografia Ludwika XIV Gaxotte'a jest przede wszystkim książką bardzo dobrze napisaną - czytanie jej było prawdziwą przyjemnością. Dużym plusem jest prowadzenie narracji raczej według problemów niż chronologicznie - w książce nie ma "korowodu dat i nazwisk", a opisanie różnego rodzaju problemów: rodziny, polityki wewnętrznej, polityki zewnętrznej, dworu i jego roli w państwie itp. Niestety na tym kończy się w zasadzie lista zalet (ewentualnie można dodać do tego anegdotę o Colbercie, idealnie nadającą się na profile wyszydzające współczesne korpo: "Colbert zastanawiał się, czy lepiej jest pracować wcześnie rano, czy późno w nocy. Doszedł do wniosku, że najlepiej jest zaczynać pracę bardzo wcześnie, a kończyć bardzo późno").

Autor jest wojującym monarchistą i co chwile to podkreśla, zamieszczając historiozoficzne tezy w postaci "Do polepszenia życia ludu i innych klas nie zawdzięczamy rewolucjom, ale postępowi nauki, techniki, przemysłu, ujarzmieniu pary i elektryczności". Nie chcę jednak krytykować książki dlatego, że nie zgadzam się z poglądami Autora. Jeżeli jednak Autor w swej książce bezkrytycznie patrzy na Ludwika XIV w każdej sprawie, trudno ocenić jego dzieło jako wartościową pozycję historyczną. Zaborcze wojny na Wschodzie - wredna Europa sprzymierzyła się przeciwko Ludwikowi. Kryzys finansowy - wina zarazy i problemy odziedziczone po poprzednikach. Ataki na hugenotów i odwołanie edyktu nantejskiego - biedny Ludwik XIV został wprowadzony w błąd przez doradców. A budując Wersal, Ludwik XIV chciał w zasadzie wyłącznie swoim poddanym nieba przychylić, aby mogli z niego korzystać. Wojna o sukcesję hiszpańską - Ludwik nie chciał, ale musiał (chociaż w tym ostatnim przypadku argumentacja wydaje się nawet przekonująca). Oczywiście w książce nie ma ani słowa o tym, jak miliony Francuzów żyły w biedzie, by Ludwik XIV mógł budować, przebudowywać i rozbudowywać w kółko swój Wersal (a na końcu, będąc znudzony Wersalem, wybrać Trianon). Ludwik XIV bez wątpienia był władcą wybitnym, ale ta książka to "żywot świętego", człowieka bez skazy, jakim jednak Ludwik XIV nie był.

Biografia Ludwika XIV Gaxotte'a jest przede wszystkim książką bardzo dobrze napisaną - czytanie jej było prawdziwą przyjemnością. Dużym plusem jest prowadzenie narracji raczej według problemów niż chronologicznie - w książce nie ma "korowodu dat i nazwisk", a opisanie różnego rodzaju problemów: rodziny, polityki wewnętrznej, polityki zewnętrznej, dworu i jego roli w...

Ciekawa i bardzo wartościowa książka, która gruntownie i naukowo przedstawia czytelnikom sylwetkę Ludwika XIV. Co prawda uważam, że autor trochę za bardzo ujawnia swoje poglądy (jest monarchistą i często broni Ludwika),ale nie zmienia to faktu, że książkę naprawdę warto przeczytać.

Ciekawa i bardzo wartościowa książka, która gruntownie i naukowo przedstawia czytelnikom sylwetkę Ludwika XIV. Co prawda uważam, że autor trochę za bardzo ujawnia swoje poglądy (jest monarchistą i często broni Ludwika),ale nie zmienia to faktu, że książkę naprawdę warto przeczytać.

Ta biografia Ludwika XIV pisana jest z pozycji pochwały monarchii Burbonów, co w sposób oczywisty kształtuje ogólny wydźwięk pracy. Sporo to mówi także o jej Autorze, który prezentuje się jako francuski patriota, wręcz monarchista. W mojej ocenie trochę przesadza w gloryfikowaniu Ludwika XIV, ale akurat ten władca miał się czym pochwalić. I Gaxotte elegancką narracją przedstawia sukcesy i – w mniejszym stopniu – porażki Króla-Słońce. Poszczególne rozdziały, choć ułożone mniej więcej chronologicznie, poświęcone są poszczególnym problemom: edukacji króla, kobietom jego życia, Wersalowi, Paryżowi, stosunkowi do chrześcijaństwa. Stosunkowo niewiele miejsca poświęcono zagadnieniom stricte polityczno-militarnym. Autor przedstawił jednak dość dokładnie ówczesną elitę władzy, najważniejszych królewskich ministrów (Colbert, Vauban, Louvois) oraz członków dynastii. „Ludwik XIV” Gaxotte'a to klasyczna już biografia wielkiego Burbona, z pewnością godna lektury, choć na pewno dobrze ją skonfrontować z jakimś bardziej krytycznym ujęciem rządów tego władcy.

Tomasz Babnis

Ta biografia Ludwika XIV pisana jest z pozycji pochwały monarchii Burbonów, co w sposób oczywisty kształtuje ogólny wydźwięk pracy. Sporo to mówi także o jej Autorze, który prezentuje się jako francuski patriota, wręcz monarchista. W mojej ocenie trochę przesadza w gloryfikowaniu Ludwika XIV, ale akurat ten władca miał się czym pochwalić. I Gaxotte elegancką narracją...

Ludwik XIV zwany Królem - Słońce to wybitny i mądry władca XVII- wiecznej Francji.Potrafił odróżnić pochlebców , którymi gardził od szczerych , mądrych doradców.I takimi też doradcami , odznaczającymi się wiedzą i inteligencją , jak choćby Mazarini czy Colbert się otacza.Słucha ich rad , liczy się z ich zdaniem , ceni ich.
To Ludwikowi XIV Paryż , a zresztą cała Francja zawdzięcza swój rozwój i rozkwit.Wreszcie Wersal jednoznacznie kojarzy się z Królem - Słońce.Rezydencja ta stanowiła wzór do naśladowania dla wielu europejskich władców.
Ludwik zwany przez mu współczesnych Wielkim , to także mecenas sztuki i kultury.To on staje w obronie Moliera , gdy atakuje go głównie kler , ale i arystokracja.To dzięki niemu Molier może bez problemu wystawiać swe sztuki i żyć dostatnio.

Autorka nie tylko ciekawie ukazała sama postać Ludwika XIV , ale także przedstawiła panujące wówczas stosunki społeczne , polityczne , a nawet sporo miejsca poświęciła klimatowi jaki w owym czasie panował.

Warto przeczytać !

Ludwik XIV zwany Królem - Słońce to wybitny i mądry władca XVII- wiecznej Francji.Potrafił odróżnić pochlebców , którymi gardził od szczerych , mądrych doradców.I takimi też doradcami , odznaczającymi się wiedzą i inteligencją , jak choćby Mazarini czy Colbert się otacza.Słucha ich rad , liczy się z ich zdaniem , ceni ich.
To Ludwikowi XIV Paryż , a zresztą cała Francja...