Za Mesjasza Diuny zabrałem się od razu po Diunie...i chyba był to błąd. Powinienem poczekać, ochłonąć, dać zatęsknić za Usulem a tak, niestety jestem troszkę zawiedziony. Ale może od początku, po pierwsze czytałem Mesjasza przełożonego przez Jerzego Łozińskiego a tam całkowicie nowy język, czułem się jak dziecko we mgle i na nowo musiałem uczyć się nowego języka i tak np. Fremeni to Wolanie, filtrfrak to destylozon a czerw pustyni to teraz piaskal. Poza tym w części tej jest bardzo mało akcji, w przeważającej części są to filozoficzne dialogi i finezyjne gry słowne. Cały czas zmierzamy ku katastrofie, prawie od pierwszych stron zmierzamy ku śmierci głównego bohatera i nic nie możemy na to poradzić. Książka jest przez to przewidywalna ale potrafi trzymać w napięciu. Po przeczytaniu tej pozycji wiem jedno, robię sobie przerwę z Diuną. Z drugiej strony ciekawe jak wygląda życie bez Muad'diba?
Dziś przez tą książkę nie mogłem spać, nie dawała mi spokoju koncepcja i zamysł Herberta uśmiercenia Paula Artydy. Być może to, że jestem młodym ojcem ma na to wpływ ale, no kto popełnia samobójstwo rytualne będąc cesarzem i zostawszy świeżo upieczonym ojcem dwojga wspaniałych istnień? Niestety, ale bardziej absurdalnego i słabego zakończenia książki to ja nie widziałem. Jestem zbulwersowany.

Za Mesjasza Diuny zabrałem się od razu po Diunie...i chyba był to błąd. Powinienem poczekać, ochłonąć, dać zatęsknić za Usulem a tak, niestety jestem troszkę zawiedziony. Ale może od początku, po pierwsze czytałem Mesjasza przełożonego przez Jerzego Łozińskiego a tam całkowicie nowy język, czułem się jak dziecko we mgle i na nowo musiałem uczyć się nowego języka i tak np....