Noe buduje Arkę, tnie deski, smaruje je smołą i zbija do kupy. Nad ludzkością zawisa widmo zagłady. Potop, wodny armageddon, hydro-piekło-wstąpienie. Czarne chmury gromadzą się nad światem, jasno zaświadczając, o tym, że żarty się skończyły.
Na własnej skórze przekonują się o tym trzy pingwiny, którym być może cała ta woda aż taka straszna nie jest - wszak szczęśliwie dostają bilety na Arkę - dotkliwy i niepokojący jest jedynie fakt, że bilety są dwa. A dwa przez trzy nijak dzielić się nie chce (co jak co - mimo upływu lat i huczących nad głową planet i wojen to jeszcze z matematyki zapamiętałem).

Nie ma jednak takiego problemu, którego nie rozwiązałaby obszerna walizka. Ale czy na pewno? Pingwin upchany w wielkim bagażu z pewnością wyprowadzi w pole wszelkie zwierzęta. Ale co z Bogiem? Chodzą słuchy, że ten podobno wszystko widzi, wszystko słyszy i w ogóle - wie o wszystkim. Jak się przed nim ukryć, jak go w pole wyprowadzić? A może jest na tyle zajęty aranżowaniem potopu, że po prostu nie zauważy całego tego ambarasu? Daj Boże!

Ta zabawna opowieść to pretekst do zadania kilku pytań. O bożą wszechwiedzę, o jego dobroć w obliczu zagłady... Z tej humorystycznej i pełnej dystansu opowieści dla dzieci wyłania się mimo wszystko obraz dobrego Boga, który mógł się po prostu pomylić z różnymi rzeczami.
Cała siła humoru, polega tu głównie na zderzeniu poważnej tematyki biblijnej ze scenami, w których pingwiny zastanawiają się nad naturą potępienia, albo zamknięte w walizce, z grubym głosem, podszywają się pod samego Stwórcę. Jest trochę obrazoburczo, sporo dystansu i to miłe.

Przyczepić chciałbym się jedynie do języka. Jest, co tu dużo pisać, dosyć ubogo. Idea pingwinów szmuglujących znajomego na Arkę Noego jest genialna i zasłużyła na zdecydowanie lepsze i szersze rozwinięcie. Zakochałem się w tym pomyśle od pierwszego wejrzenia. Wszedłem do księgarni, zobaczyłem tę książkę, i po prostu ją kupiłem. Wszystko trwało być może minutę. Nieczęsto trafia się w ręce obrazoburcza satyra, komentująca sprawy ważne i najważniejsze, napisana w dodatku w formie bajki dla najmłodszych. Rzecz na tyle oryginalna i ciekawa, że naprawdę warto się nad nią zatrzymać. Mimo prostoty.

Noe buduje Arkę, tnie deski, smaruje je smołą i zbija do kupy. Nad ludzkością zawisa widmo zagłady. Potop, wodny armageddon, hydro-piekło-wstąpienie. Czarne chmury gromadzą się nad światem, jasno zaświadczając, o tym, że żarty się skończyły.
Na własnej skórze przekonują się o tym trzy pingwiny, którym być może cała ta woda aż taka straszna nie jest - wszak szczęśliwie...