Zawsze miło przeczytać lekko napisaną książkę popularnonaukową. Tym bardziej jeśli lektura taka rzeczywiście poszerza światopogląd czytelnika. W przypadku Rajskich Smoków jestem jednak dość wstrzemięźliwy w jej jednoznacznie pozytywnej ocenie, ale nie jest to związane z poziomem tej książki. Carl Sagan jest pasjonatem i to czuć na każdej stronie. No ale z perspektywy czasu (rok wydania: 1977) widać, jak wiele z jego entuzjastycznych przewidywań tak naprawdę okazało się chybionymi. Ale po kolei.

Książka stara się przybliżyć genezę inteligencji, naszkicować to jak obecnie (przypominam A.D. 1977) postrzegane jest funkcjonowanie mózgu, a wreszcie przedstawić możliwe perspektywy i bieżące nurty rozwoju i stymulacji ludzkiej inteligencji. Wszystko to spuentowane rozważaniami na temat inteligencji pozaziemskiej.

Sagan skacze z tematu na temat i naprawdę Smoki są kopalnią różnych ciekawostek z zakresu neurologii czy antropologii. To się naprawdę miło czyta i trochę żałuję, że muszę oddać tą książkę do biblioteki i nie mogę jej zostawić u mnie na półce. No ale niestety są rejony, po zapuszczeniu w które autor daje się wyraźnie ponieść swojej wizji.

Na przykład fragmenty dotyczące porównania ilości przetwarzanych przez mózg danych do możliwości komputerów - może się mylę, ale czy naprawdę można snuć przypuszczenia na temat ilości bitów jakie przetwarza nasz układ wzrokowy? Na jakiej podstawie? Brzmi to wszystko strasznie nierzetelnie, bo przecież nie ma (o ile mi wiadomo) dokładnych danych opisujących proces postrzegania. Sagana tutaj ewidentnie poniosło.

Mniej ważnym zarzutem (o ile to w ogóle zarzut) jest zachwyt nad możliwościami komputerów i tego jak mogą przysłużyć się one ludzkiemu gatunkowi. Skąd jednak autor mógł wiedzieć, że moc obliczeniowa kilka tysięcy razy potężniejsza od tej która pozwoliła wysłać człowieka w kosmos zostanie wykorzystana do przysłowiowego już trzaskania fotek dzióbków w toalecie ;)

Tak naprawdę to się troszkę czepiam. Przyjemnie jest znaleźć książkę, z którą można podyskutować. Sagan odszedł od nas w 1996 roku, czyli u progu rozkwitu globalnej sieci. Być może, pisząc dziś, byłby bardziej pesymistyczny lub, jak kto woli, byłby większym realistą. A może nadal tryskałby entuzjazmem, który uczynił z niego jednego ze sławniejszych popularyzatorów nauki przełomu mileniów?

Zawsze miło przeczytać lekko napisaną książkę popularnonaukową. Tym bardziej jeśli lektura taka rzeczywiście poszerza światopogląd czytelnika. W przypadku Rajskich Smoków jestem jednak dość wstrzemięźliwy w jej jednoznacznie pozytywnej ocenie, ale nie jest to związane z poziomem tej książki. Carl Sagan jest pasjonatem i to czuć na każdej stronie. No ale z perspektywy czasu...