Ach ten Riordan. Niby po przeczytaniu Percy'ego Jacksona, a następnie cyklu Olimpijscy Herosi, schemat jego powieści powinien mnie już nudzić... Ale... On jest w tym schemacie mistrzem świata i choć trochę to trwało, aż akcja się w pełni rozkręciła, to w końcu czytałem "z wypiekami na twarzy".

Tym razem akcja ma miejsce w realiach mitologii starożytnego Egiptu. Ta mitologia, choć jeszcze jej nie studiowałem ma tą wielką zaletę, że pochodzi od cywilizacji znającej pismo. Czyli jest nieźle udokumentowana. I dała autorowi pole do popisu. Wkraczamy w świat "piątki": Ozyrysa, Izydy, Seta, Tota, Neftydy, a także syna Izydy, Horusa. Przeplata się wspomnienie o czasach panowania Ra i jego walk z Apopisem (Apofisem?), dokonywanych z pomocą Sachmet i Bastet, pojawia się też smutna bogini Nut i jej mąż Geb. To nie jest prosta historyjka, gdzie mitologia jest tylko rekwizytem. Podobnie jak w cyklu o Percym, Riordan porządnie przestudiował tą mitologię i wykazuje się wielką biegłością w wykorzystywaniu najdrobniejszych szczegółów mitologicznych, a także tych, związanych z kultem faraonów.

Bo Sadie i Carter Kane mają w sobie krew faraonów. Wszyscy wiemy, że faraonowie byli "bogami na ziemi". Coś podobnego ma miejsce w tej powieści, choć jest trochę bardziej złożone. Oczywiście na barki dzieci spada uratowanie świata przed zagładą. Ich rodzice, w szczególności matka, obdarzona darem wróżbiarskim, odkryła, że równowaga sił Bastet i Apopisa jest zagrożona. W efekcie rodzice Cartera i Sadie uwolnili bogów z otchłani Duat. Bogowie w rzeczywistym świecie potrzebują krwi faraonów. Niestety, rodzice dzieci uwolnili nie tylko tych dobrych. Set, bóg chaosu, buduje tytułową czerwoną piramidę, a jego demony podszeptują mu drogę do zdobycia większej potęgi, niż może sobie wyobrazić. W tle czai się Apopis. Dzieci muszą się odnaleźć w samym centrum magicznego uniwersum i powstrzymać Seta raptem w kilka dni od chwili, kiedy dowiedziały się o swojej niezwykłości. Na dodatek muszą walczyć z magami, którzy trzęsą portkami przed nawiązywaniem jakichkolwiek stosunków z bogami. Jak zwykle u Riordana, pojawiają się też "młodzieżowe wątki romantyczne", bardzo miłe w odbiorze. Polecam. Mnie ogarnia chęć na studia mitologii Egiptu, ale na razie muszę jeszcze dokończyć parę pozycji o mitach Germanów:)

Ach ten Riordan. Niby po przeczytaniu Percy'ego Jacksona, a następnie cyklu Olimpijscy Herosi, schemat jego powieści powinien mnie już nudzić... Ale... On jest w tym schemacie mistrzem świata i choć trochę to trwało, aż akcja się w pełni rozkręciła, to w końcu czytałem "z wypiekami na twarzy".

Tym razem akcja ma miejsce w realiach mitologii starożytnego Egiptu. Ta...