Różne temperatury przenikają ten zbiór.Ta niska, dotyczy, dla przykładu rozmowy o teatrach krakowskich, i gorąca, dotykająca spraw najżywszych dla literatury.

Dwa wątki - w moim przekonaniu - zasługują na zainteresowanie.

Świetne uwagi na temat Gombrowicza, który podczas rozmowy szukał zadrapania, żółci i krwi. Badał, czy wg jego „teorii człowieka” sprawdza się twierdzenie: póty jesteś człowiekiem (wolnością), póki potrafisz mieć pogląd (uczucie, myśl). Kiedy nawet rzucał frazesami „ niech pan żyje dla siebie” autor czuł, że mimo tego życie jego i tak jest poświadczone, bo jedność pisarza i człowieka posunął o wiele dalej niż to zwykle bywa. Nawet niekonsekwencje, które produkował, stawały się zdaniem J.Błońskiego konsekwencjami, gdyż czuło się, że gotów był je uznać i przyjąć. A przecież był słaby i bał się śmierci.

Drugim nader interesującym zagadnieniem zbioru jest dyskusja nad wierszem Miłosza „Campo di Fiori”. Samotność ginących, a po drugiej stronie muru getta karuzele, przez okna było widać, jak się kręci, katarynka gra, spódnice dziewczyn, czerwone i niebieskie w białe grochy, powiewają na wietrze. To widzieliśmy z okien – i to było nasze przekleństwo podsumowuje Marek Edelman.

W zbiorze znajdziemy również zestawienie świetnych wywiadów Jana Błońskiego z m.in. Iwaszkiewiczem, Nałkowską, Ionesco.

Różne temperatury przenikają ten zbiór.Ta niska, dotyczy, dla przykładu rozmowy o teatrach krakowskich, i gorąca, dotykająca spraw najżywszych dla literatury.

Dwa wątki - w moim przekonaniu - zasługują na zainteresowanie.

Świetne uwagi na temat Gombrowicza, który podczas rozmowy szukał zadrapania, żółci i krwi. Badał, czy wg jego „teorii człowieka” sprawdza się...