Nie, nie, nie! Tej książce podziękuję na zawsze. Ze wstydem muszę przyznać, że nie potrafiłam podejść do tego DZIEŁA poważnie. Po dwóch stronach moja uniesiona brew sięgnęła czubka głowy. I wybuchnęłam śmiechem podszytym złośliwością. Nie polubiłam Sunshine. Dawno nie czytałam o tak denerwującej bohaterce! I wcale nie było mi przykro, kiedy COŚ jej się przytrafiało. Chociaż, kiedy pod koniec Autorka wyskoczyła z jej SECRET IDENTITY, to już nie wiedziałam, czy mam się śmiać, czy płakać. I ten cały Talon. Równie dobrze mógł zostać przy imieniu Sparr, bo przynajmniej brzmiało JAKOŚ. A Talon? Złośliwa część mojego mózgu za każdym razem odmieniała go w "Rabat", "Kupon". Modliłam się w duchu, żeby tłumaczowi nie wpadło do głowy napisanie: "Pan Talon". Kwiczałabym ze śmiechu.
Co do scen łóżkowych - pannie (?) Kenyon nic nowego nie przyszło do głowy. Wszystko skopiowane z I części, nawet kolejność ta sama. Troszkę odsłoniła stosunki między Ashem i Artemidą, a poza tym dalej postępowała utartym w "Rozkoszach nocy" szlakiem. Fabuła ucieka przez palce, akcja toczy się gdzieś obok, zaś biedny Czytelnik zamiast być w środku wydarzeń to przypatruje się wygibasom dwójki bohaterów.
Kto to wydał i dlaczego?

Nie, nie, nie! Tej książce podziękuję na zawsze. Ze wstydem muszę przyznać, że nie potrafiłam podejść do tego DZIEŁA poważnie. Po dwóch stronach moja uniesiona brew sięgnęła czubka głowy. I wybuchnęłam śmiechem podszytym złośliwością. Nie polubiłam Sunshine. Dawno nie czytałam o tak denerwującej bohaterce! I wcale nie było mi przykro, kiedy COŚ jej się przytrafiało....