Książka wyjaśniająca prawie wszystkie niejasności dotyczące utworów Gombrowicza. Autor chętnie podaje linię interpretacyjną swoich dzieł, a także nieustannie (bo i w "Dziennikach") dopowiada. Być może takie zachowanie wyda się czytelnikowi naganne, ponieważ "dzieło musi bronić się samo", ale w tym przypadku należy wziąć poprawkę na oryginalność naszego literata. Gombrowicz był niezwykle świadomym twórcą, ale nie twórcą "rozumowym"; wiedział, że czuje, chwytał niejasne intuicje słowami, a inteligencja zdawała się być u niego jedynie strażnikiem stylu. Dokładnie tak: gust, smak, zastępowały mądrość, wręcz były nią na tej samej zasadzie, na jakiej mądrość prowadzi do dobrego gustu. Dlatego ciągle naprowadzał na właściwy kierunek, bo zbaczając z niego, czytelnik uśmiercał wysiłek autora, a ten wciąż żył. Autor "Kosmosu" nie chciał, aby o nim mówiono, wplatając w branżowy dyskurs, zrównując z innymi. Lubił być traktowany osobno i nawet nie jako pisarz czy filozof, ale jako jedyny na świecie Witold Gombrowicz. Poza tym chciał wpływać realnie na ludzi. Jego pisarstwo było faktycznym czynem połączonym bezgranicznie (tak!) z życiem prywatnym.
Głównym tematem rozmów z Dominikiem de Roux stała się "forma", a nieco podrzędnym "niedojrzałość". Dowiadujemy się tutaj o gabarycie koncepcji, o wielkości i istotności postawy Gombrowicza w ówczesnej kulturze. Był prawdziwie, a nie tylko wyteoretyzowanym przez np. Sartra, wolnym człowiekiem, prawdziwym rewolucjonistą i buntownikiem stojącym mocno na ziemi. Nazywał siebie realistą.
Lekturę niesmaczy trochę klamra komentarza Dominika de Roux, przepoetyzowana i patetyczna w tonie. Nieprzyjemny dysonans tworzy wraz z brzmieniem wykładanej przez Gombrowicza treści, jak przemarsz cygańskiego taboru przez wieś w czasie żniw. Brak mądrości (wyczucia smaku) przy wybitnej erudycji.

(Podobno sam Gombrowicz napisał tę przedmowę).

Książka wyjaśniająca prawie wszystkie niejasności dotyczące utworów Gombrowicza. Autor chętnie podaje linię interpretacyjną swoich dzieł, a także nieustannie (bo i w "Dziennikach") dopowiada. Być może takie zachowanie wyda się czytelnikowi naganne, ponieważ "dzieło musi bronić się samo", ale w tym przypadku należy wziąć poprawkę na oryginalność naszego literata. Gombrowicz...