Czyżbym trafiła na idola Breta Eastona Ellisa? Po lekturze Napluję na wasze groby nie sposób oprzeć się wrażeniu, że była ona inspiracją dla wyżej wymienionego.
Książeczka niepozorna w swej objętości, jednak treścią urazi niejednego, mimo że w ostatnich czasach inni autorzy od tego czasu systematycznie przyzwyczajają nas do coraz bardziej plugawych, obscenicznych czy wulgarnych treści. Założę się, że wielu zarzuci niepotrzebne epatowanie przemocą, seksem, wulgarnością? Niepotrzebne? Nie powiedziałabym. Irytuje mnie obracanie się wśród pięknych eufemizmów. Historia nie jest słodkim romansidłem, tylko opowieścią o zemście. Nie o miłość tu chodzi, a nienawiść. Nie godność ludzką, a zwierzęcy instynkt. Zepsucie, degeneracja, infantylność i próżność. Słowa klucze. W tle zaś mroczna historia.
Widać, że to pierwsze dzieło. Napisane jest poprawnie, ukazuje historię linearnie, bez zbędnych (?!) udziwnień, surrealizmu, które to stają się domeną Viana chociażby w Pianie Dni.

Czyżbym trafiła na idola Breta Eastona Ellisa? Po lekturze Napluję na wasze groby nie sposób oprzeć się wrażeniu, że była ona inspiracją dla wyżej wymienionego.
Książeczka niepozorna w swej objętości, jednak treścią urazi niejednego, mimo że w ostatnich czasach inni autorzy od tego czasu systematycznie przyzwyczajają nas do coraz bardziej plugawych, obscenicznych czy...