Niesłodka, niegorzka opowieść o polskim himalaizmie lat 80. Bardzo wciągnęła mnie ta opowieść o czasach, kiedy najwyższy szczyty się zdobywało - czasem szaleńczo, czasem z brawurą, ale z szacunkiem do natury. O czasach, kiedy na górę się wchodziło, a nie było wnoszonym czy wprowadzanym przez całą armię ludzi.
Książka nie jest po prostu zbiorem konkretnych wypraw, przeplatają się one, dlatego jeśli ktoś nie umie powiedzieć "stop, idę spać", może długo się od książki nie oderwać.
Spodobało mi się spojrzenie autora - z dystansu, potrafi chwalić innych i krytykować siebie.
No i ten piękny fragment o tym, dlaczego w góry się wraca, pomimo całego trudu: "Całe życie, które kręci się tam wokół nas, nie wydaje się już takie ważne, a może raczej nie takie trudne. Wszystko to jest niczym w porównaniu z tym, co robiło się tam, w górach." Myślę, że takie spojrzenie na sprawę jest aktualne nie tylko w Himalajach, ale i w odniesieniu do bliższych nam gór :)

Niesłodka, niegorzka opowieść o polskim himalaizmie lat 80. Bardzo wciągnęła mnie ta opowieść o czasach, kiedy najwyższy szczyty się zdobywało - czasem szaleńczo, czasem z brawurą, ale z szacunkiem do natury. O czasach, kiedy na górę się wchodziło, a nie było wnoszonym czy wprowadzanym przez całą armię ludzi.
Książka nie jest po prostu zbiorem konkretnych wypraw,...