Atak rozpaczy

Propozycja dla pasjonatów gór, ale jest wartościowa i pięknie wydana.

Propozycja dla pasjonatów gór, ale jest wartościowa i pięknie wydana.

Pokaż mimo to

Dawno nie czytałam nic z górskiej półki, więc postanowiłam sięgnąć po "Atak rozpaczy" Artura Hajzera :) Było to spotkanie bardzo udane, spotkanie, które w ciekawy sposób uzupełniło biografię Słonia autorstwa Bartka Dobrocha.
Książka nie jest szczególnie gruba, pełna kolorowych zdjęć, taka na dwa popołudnia :) Hajzer w barwny sposób odmalował kawałek górskiego środowiska lat osiemdziesiątych. Nie jest to typowa, chronologiczna opowieść o wyprawach, raczej rodzaj gawędy. Czyta się bardzo ciekawie, często można się pośmiać. Hajzer stworzył w "Ataku rozpaczy" atmosferę kumpelskiej rozmowy :) Jedyne, do czego mogę się przyczepić to format książki, bardzo przypominała mi szkolny podręcznik 🙄 Jeśli macie ochotę na szybki i niezobowiązujący wypad w góry, śmiało sięgajcie po książkę Słonia :)

Dawno nie czytałam nic z górskiej półki, więc postanowiłam sięgnąć po "Atak rozpaczy" Artura Hajzera :) Było to spotkanie bardzo udane, spotkanie, które w ciekawy sposób uzupełniło biografię Słonia autorstwa Bartka Dobrocha.
Książka nie jest szczególnie gruba, pełna kolorowych zdjęć, taka na dwa popołudnia :) Hajzer w barwny sposób odmalował kawałek górskiego środowiska lat...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Niedawno miałam okazję przeczytać drugie wydanie ,,Ataku rozpaczy'' Artura Hajzera. Znanego polskiego himalaisty, który zginął w 2013 r. podczas próby zdobycia szczytu Gasherbruma I. Nad tą książką autor rozpoczął pracę podczas jednej ze swoich wypraw. Opisał w niej swoje niektóre próby zdobycia szczytów i sukcesy w latach 80 ubiegłego wieku. Oprócz wspomnień ze zdobywania szczytów przeczytamy w niej o stylach wspinaczkowych w górach wysokich, grupach, na które dzielili się śmiałkowie chcący zdobyć góry.



Książka ,,Atak rozpaczy'' Artura Hajzera nie przedstawia wydarzeń chronologicznie. Podczas czytania ma się wrażenie jakby ktoś dosłownie opowiadał nam pewną historię i nagle sobie przypomniał o innej, w związku z tym postanowił przerwać swoją dotychczasową opowieść, by opowiedzieć o tej, która mu się nasunęła wówczas w natłoku myśli, ale spokojnie autor wracał do tej właściwej po skończeniu z poprzednią.



Na początku bardzo wybijało to z czytania, ale da się do tego przyzwyczaić. Można by pogubić się w przedstawianych wydarzeniach, ale z pomocną dłonią wyszło wydawnictwo, które pogrupowało przedstawione wydarzenia umieszczając na górze strony marginesy z osią czasu z nazwą szczytu i rokiem. Ponadto w ,,Ataku rozpaczy'' zawarte są dialogi, które nadają tej książce ciekawszego charakteru i są pewną odskocznią od monologu autora. Po części też budują napięcie i przedstawiają bliżej innych himalaistów.



Artur Hajzer o swoich początkach pisał niewiele, więcej uwagi poświęcił większym ekspedycją, w których brał udział wraz z innymi znanymi himalaistami, w tym Jerzym Kukuczkiem i Wandą Rutkiewicz. W książce tej przewijają się również nazwiska wielu innych śmiałków, ale spokojnie, jeśli nie interesujesz się polskim himalaizmem, w książce tej znajdują się krótkie notki bibliograficzne niektórych osób. Autor nawiązuje w niej również do wcześniejszych wydarzeń ze świata wspinaczki wysoko górskiej



,,Atak rozpaczy'' została napisana prostym językiem. Nie będę się powtarzać, ale ma się wrażenie jakby ktoś dosłownie mówił nam Nie zabrakło elementów humorystycznych. Od tej książki biją różne emocje, od ekscytacji po żal z powodu straty towarzysza. Czuć w niej pasję i miłość do gór oraz wyzwań.

Artur Hajzer nie pominął w swojej książce rozważań natury filozoficznej, które w prosty i jasny sposób wyjaśnił. Zwłaszcza zapadają w pamięci fragmenty o strachu i śmierci górach oraz kontynuowaniu ekspedycji po stracie jej członka.



Warto wspomnieć, że drugie wydanie ,,Ataku rozpaczy'' Artura Hajzera zostało wzbogacone licznymi zdjęciami szczytów, współtowarzyszy autora oraz rysami gór z zaznaczonymi trasami.



,,Atak rozpaczy'' Artura Hajzera jest interesującą książką przedstawiającą niektóre ekspedycje złotego wieku polskiego himalaizmu. W sposób w jaki została napisana może w nie jednym czytelniku rozpalić zainteresowanie wspinaczką górską, a dla osób które już się nią interesują i śledzą osiągnięcia polskich przedstawicieli, będzie ciekawą relacją. ,,Atak rozpaczy'' Artura Hajzera to książka o himalaizmie, ale przede wszystkim o determinacji, sile i odwadze ludzi, którzy decydują się zdobywać szczyty gór.Inspiruje pod wieloma względami. Żałuje tylko, że jest to tak krótka pozycja.

Mój blog: https://ksiazki-jak-narkotyk-zaczytana.blogspot.com/

Niedawno miałam okazję przeczytać drugie wydanie ,,Ataku rozpaczy'' Artura Hajzera. Znanego polskiego himalaisty, który zginął w 2013 r. podczas próby zdobycia szczytu Gasherbruma I. Nad tą książką autor rozpoczął pracę podczas jednej ze swoich wypraw. Opisał w niej swoje niektóre próby zdobycia szczytów i sukcesy w latach 80 ubiegłego wieku. Oprócz wspomnień ze...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Zapraszam na moją opinię
https://mojezycieitpblog.blogspot.com/2019/12/atak-rozpaczy.html

Zapraszam na moją opinię
https://mojezycieitpblog.blogspot.com/2019/12/atak-rozpaczy.html

Pokaż mimo to

Link do opinii :

https://ksiazkinietylkodlanajmlodszych.wordpress.com/2019/12/27/atak-rozpaczy/

Interesujące wspomnienia z wypraw Artura Hajzera.

Link do opinii :

https://ksiazkinietylkodlanajmlodszych.wordpress.com/2019/12/27/atak-rozpaczy/

Interesujące wspomnienia z wypraw Artura Hajzera.

Pokaż mimo to

Artur Hajzer kojarzony jest głównie z programem „Polski Himalaizm Zimowy 2010-2015”, którego był twórcą i szefem. Taternik i alpinista, który wszedł na siedem ośmiotysięcznych szczytów, w tym na trzy nową drogą, jedno wejście zimowe. Wspinał się m.in. z Jerzym Kukuczką, Krzysztofem Wielickim czy Wojtkiem Kurtyką. Brał udział w wielu wyprawach organizowanych przez starszych kolegów oraz sam kierował wyprawami, m.in. na Gasherbrum I. Zginął w 2013 roku po odpadnięciu od Kuluaru Japońskiego na Gasherbrumie I schodząc do obozu II.
Książka „Atak rozpaczy” to autorska pozycja Hajzera wydana w 1996r., a jej uzupełnienie dodane w 2012r., rok przed śmiercią na Gasherbrumie I. Napisana prostym językiem, dość zwięzłym. Czasem można odczuć, jakby czytało się wypowiadane przez kogoś słowa mówione ot tak, więc ten codzienny język, którym się posługujemy, jest w książce widoczny. I to jest naprawdę świetne. Znajdziemy też mnóstwo dialogów, przez co akcja wydaje się ciekawsza, budująca napięcie i bliżej pokazuje sylwetki pewnych osób. Dialog z Kukuczką czy Wandą. W samej treści przewija się kilka tych samych osób, czyli głównie partnerów wspinaczkowych Hajzera.
Cała książka to opowieści i relacje z przeróżnych wypraw w góry. Od Tatr po Himalaje. Początki wspinania Hajzera to tylko pojedyncze fragmenty. Sam autor postanowił skupić się wokół tych największych ekspedycji zakończonych zdobyciem szczytu lub nie. Hajzer nie pominął wątku filozoficznego, ale wyjaśnianego w jasny i zrozumiały sposób, zastanawia się nad zimowym himalaizmem, nad strachem i śmiercią w górach, dzięki czemu poznajemy to, jakim był człowiekiem, wspinaczem i kolegą.
Jeśli chodzi o budowę książki to skonstruowana jest bardzo ciekawie, choć nie ukrywam, można wybić się z rytmu, pogubić się i pomieszać fakty. Rozdziały są wymieszane, nie są ułożone chronologicznie. Przykładowo: rozdział Lhotse przecina kilka innych rozdziałów jak Alpy czy Tirich Mir. Taka konstrukcja jest zarazem plusem i minusem. Plusem, bo można skupić uwagę choć na chwilę na czymś innym niż czytać kilkanaście stron o atakowaniu Lhotse, a minusem, jak wspominałam wyżej, można pogubić wątki.
Artur Hajzer to bardzo ciekawa górska sylwetka z wyrazistym i konkretnym podejściem do wspinania i samych gór. Autorskie lektury mają to do siebie, że mamy kontakt z samą postacią, która nas interesuje. Z pierwszej ręki, a nie z relacji kogoś innego. I to mi się w Hajzerze podoba- był niesamowicie konkretnym człowiekiem z silnym charakterem, co odczułam po kontakcie z tą książką. I dlatego warto po nią sięgnąć. By poznać Hajzera „osobiście”.

Artur Hajzer kojarzony jest głównie z programem „Polski Himalaizm Zimowy 2010-2015”, którego był twórcą i szefem. Taternik i alpinista, który wszedł na siedem ośmiotysięcznych szczytów, w tym na trzy nową drogą, jedno wejście zimowe. Wspinał się m.in. z Jerzym Kukuczką, Krzysztofem Wielickim czy Wojtkiem Kurtyką. Brał udział w wielu wyprawach organizowanych przez starszych...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Może być :)

Może być :)

Pokaż mimo to

To zaskakujące jak wiele można znaleźć w tej w gruncie rzeczy niezbyt grubej pozycji. Tekst Ataku rozpaczy można sklasyfikować jako zestaw wspomnień spisanych niechronologicznie. Robią wrażenie gorących, jakby przekazywane były na bieżąco. Czytając tę książkę czułam, jakbym uczestniczyła w spotkaniu autorskim i słuchała poszczególnych relacji, podczas gdy w tle ukazuje się fotorelacja. Dostałam zaproszenie do poznania tego niezwykle hermetycznego światka wspinaczy. Więcej nawet, dostałam dostęp do ich życia codziennego, a także poznałam kulisy, techniki, emocje.

Atak rozpaczy nie może być uznawany za kompendium wiedzy w swojej dziedzinie. Sam autor też by tego o niej na pewno nie powiedział. Ale jest takim mini przewodnikiem po dekadzie, która miała swoje cele, wyznaczniki, ambicje, plany i przede wszystkim osiągnięcia. Czytelnik wraz z autorem może zabrać udział w dyskusji na temat emocji towarzyszącym kolejnym górskim graczom.

[cały tekst recenzji pod linkiem
http://swiatwslowachiobrazach.pl/index.php/2019/02/14/atak-rozpaczy-hajzer-recenzja/ ]

To zaskakujące jak wiele można znaleźć w tej w gruncie rzeczy niezbyt grubej pozycji. Tekst Ataku rozpaczy można sklasyfikować jako zestaw wspomnień spisanych niechronologicznie. Robią wrażenie gorących, jakby przekazywane były na bieżąco. Czytając tę książkę czułam, jakbym uczestniczyła w spotkaniu autorskim i słuchała poszczególnych relacji, podczas gdy w tle ukazuje się...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Bardzo podoba mi się styl, jakim posługiwał się Artur Hajzer podczas pisania "Ataku Rozpaczy". Płynął on prosto z serca, co widać w opisach, które są dość szczegółowe, ale nie są opisywane w nudny sposób. Poniżej fragment, który zapadł mi na długo w pamięć opisujący "Kukusia", jak to mawiał na niego Hajzer.
"- Halo piątka, major Golonko dołączył do wyprawy! Informacja ta rzeczywiście na chwilę przyćmiła problem Wielkiej Bariery. Pojawienie się Golonki mogło w zasadniczy sposób wpłynąć na wzmocnienie naszej wyprawy i przyspieszenie akcji. Major Golonko. Prawdziwe nazwisko Kukuczka, imię Jerzy. Wykształcenie średnie techniczne. Zawód wykonywany - alpinista. Na stałe zamieszkały w Katowicach, żonaty, ojciec dwojga dzieci. W życiu prywatnym wzorowy ojciec rodziny, domator, wrodzone zdolności kulinarne. Pozostaje jeszcze wyjaśnienie, dlaczego Golonko. Skąd wziął się ten pseudonim? Jurek należy do grona alpinistów smakoszy. Nie jest to zbyt miłe dla tych, którzy zajmują się przygotowaniem wyprawowej wyżerki [...]. Otóż Jurek bezbłędnie, przez blachę wyczuwa, w które z jednakowo wyglądających konserw jest szynka, a w której golonko."

Bardzo podoba mi się styl, jakim posługiwał się Artur Hajzer podczas pisania "Ataku Rozpaczy". Płynął on prosto z serca, co widać w opisach, które są dość szczegółowe, ale nie są opisywane w nudny sposób. Poniżej fragment, który zapadł mi na długo w pamięć opisujący "Kukusia", jak to mawiał na niego Hajzer.
"- Halo piątka, major Golonko dołączył do wyprawy! Informacja ta...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Pomimo wielu pozytywnych recenzji mnie nie zachwycił styl pisania autora. Według mnie książce brakuje spójności co powoduje, że nie jest ona lekturą która wciąga ekscytuje i nie pozwala się od niej oderwać. Autor dość ogólnikowo opisuje poszczególne swoje wyprawy ujęte jakby w oddzielnych rozdziałach. Zanim się zorientowałam gdzie się wspinał i z kim, rozpoczynał się kolejny rozdział i znów nowe osoby, niewątpliwie sławy polskiego i międzynarodowego himalaizmu i chętnie bym się chciała dowiedzieć czegoś więcej, a tu zonk. Kolejna strona i kolejna wyprawa. Na pewno książka warta jest przeczytania, ale czytałam o tej tematyce zdecydowanie lepsze pozycje.

Pomimo wielu pozytywnych recenzji mnie nie zachwycił styl pisania autora. Według mnie książce brakuje spójności co powoduje, że nie jest ona lekturą która wciąga ekscytuje i nie pozwala się od niej oderwać. Autor dość ogólnikowo opisuje poszczególne swoje wyprawy ujęte jakby w oddzielnych rozdziałach. Zanim się zorientowałam gdzie się wspinał i z kim, rozpoczynał się...

więcej

mniej

Pokaż mimo to