W moim odczuciu to jedna z najlepszych powieści Joddi Picoult obok "Bez mojej zgody" i "Dziewiętnaście minut" (to mój prywatny ranking).
Jedna z moich ulubionych autorek po raz kolejny mnie nie zawiodła. Jodi Picoult to mistrzyni tworzenia portretów psychologicznych rodzin z problemami i umiejętnego łączenia tego wątku ze sprawami sądowymi.
Tym razem porusza temat schorzenia, jakim jest autyzm.
Główny bohater ma zespół Aspergera, czyli łagodną postać autyzmu.
Emma Hunt to matka dwóch synów, osiemnastoletniego Jacoba i piętnastoletniego Theo. Kiedy u starszego syna wykryto zespół Aspergera, mąż pozostawił ją z synami, nie wytrzymując presji.
Zaburzenie Jacoba polega głównie na tym, że nie potrafi odczytywać sygnałów społecznych ani wyrażać uczuć. Jest zamknięty w swoim świecie. Nie rozumie mimiki ani mowy ciała. Jest nadwrażliwy na dotyk, mocne światło i dźwięki. Jakiekolwiek odstępstwa od reguł i ustalonego harmonogramu dnia wyprowadzają go z równowagi i powodują ataki. Matka i brat podporządkowali swoje życie pod wymagania Jacoba. Jacob ma też swoją pasję - kryminalistykę. Często zadziwia otoczenie swoją szeroką wiedzą. Jednak ta pasja przysporzy mu w życiu wiele problemów, ponieważ zostanie oskarżony o morderstwo swojej instruktorki zachowań społecznych. Wobec tego faktu cała rodzina będzie musiała zmierzyć się ze swoimi podejrzeniami i zweryfikować swoje zaufanie i miłość.
"W naszym domu" to historia opowiedziana (w charakterystyczny dla powieści autorki sposób) z perspektywy kilku osób. Dzięki temu łatwiej można się wczuć w problemy poszczególnych bohaterów, zrozumieć ich motywy i odczucia. Szczególnie cenne są rozdziały opowiadane z pozycji Jacoba. Bohaterowie wykreowani są realistycznie, co jest wielką umiejętnością tej pisarki.
Autorce udało się bardzo wiarygodnie i przekonująco pokazać świat człowieka chorego na zespół Aspargera oraz jego bliskich.
Zawsze podziwiam profesjonalizm pani Picoult i jej wnikliwe przygotowanie się do każdorazowego tematu swoich ksiażek.
Na podkreślenie zasługuje dobrze opisana postać matki, która z jednej strony bezgranicznie kocha swoje dziecko i cały czas walczy, aby uczynić świat wokół bardziej przyjazny dla swego chorego syna, a z drugiej strony jest bardzo zmęczona tą samotna walką.
To obraz trudnego macierzyństwa, w którym oddanie i poświęcenie często trafia na mur obojętności i braku zrozumienia.
To książka nie tylko o chorobie, ale przede wszystkim o życiu z nią.
O wielkim poświęceniu matki i o trudnym życiu brata. Jodi Picoult, pisząc o chłopcu dotkniętym autyzmem, porusza ważne kwestie społeczne,
uczy nas współczucia i zrozumienia dla ludzi cierpiących na jakieś schorzenie. To świetnie skonstruowana, wciągająca, wzruszająca, a miejscami nawet zabawna powieść.

W moim odczuciu to jedna z najlepszych powieści Joddi Picoult obok "Bez mojej zgody" i "Dziewiętnaście minut" (to mój prywatny ranking).
Jedna z moich ulubionych autorek po raz kolejny mnie nie zawiodła. Jodi Picoult to mistrzyni tworzenia portretów psychologicznych rodzin z problemami i umiejętnego łączenia tego wątku ze sprawami sądowymi.
Tym razem porusza temat...