Przyznaję, że to moje pierwsze spotkanie z Agnieszką Osiecką, i sięgnęłam po "Czytadła" tylko i wyłącznie z tego względu, że lubię czytać i słuchać, kto co przeczytał i co na temat tego co przeczytał sądzi. Miałam jakieś takie wyobrażenie o Osieckiej, że to jakieś beztalencie z czasów PRL, hołubione przez starych pryków zachwycających się kimś w stylu Olga Lipińska albo Maryla Rodowicz (dla tej drugiej Osiecka pisała piosenki, co w ogóle przekreśliło ją u mnie na wieki, na szczęście nie aż tak grubą kreską, bo "Czytadła" jakoś się przez nią przesączyły).

Myliłam się!!!! Ta kobieta była genialna i chcę jej więcej, tym bardziej że "Czytadła" zdają się być typową zbieraniną wszystkiego co spadkobiercy praw autorskich wygrzebią z najciemniejszych zakamarków szuflad i strychu, a co da się jeszcze wydać i zarobić na tym kasę. Ze wstępu można się bowiem dowiedzieć, że teksty były pisane dla nieistniejącego już "Ex Librisu", ale zdaje się nie były publikowane. Taki stan rzeczy jeszcze bardziej zaostrza mój apetyt.

Polecam zwłaszcza fragment o "Lalce" Prusa. Ja też zawsze uważałam, że Wokulski nie był jakimś cudownym facetem, i że jeżeli ktoś miał w życiu przekichane, to właśnie Izabela Łęcka.

Przyznaję, że to moje pierwsze spotkanie z Agnieszką Osiecką, i sięgnęłam po "Czytadła" tylko i wyłącznie z tego względu, że lubię czytać i słuchać, kto co przeczytał i co na temat tego co przeczytał sądzi. Miałam jakieś takie wyobrażenie o Osieckiej, że to jakieś beztalencie z czasów PRL, hołubione przez starych pryków zachwycających się kimś w stylu Olga Lipińska albo...