Nova Swing

Książka w swojej pozornej prostocie skrywa mnóstwo nieoczywistych złożoności.

I to jest uważam jej największa zaleta oraz powód dla którego zdobyła nagrodę Arthura C. Clarke'a ale także powód, dla którego nie spodobała się szerszej rzeszy odbiorców.
Polecam czytać powoli i skupić się bardziej na rozterkach bohaterów niż na samym wątku fabularnym którego wyjaśnienie (przewrotnie dosyć) jest ukryte tak na prawdę nie na końcu powieści (jak to zwykle bywa) tylko gdzieś w połowie i to nie wprost, a za pośrednictwem sprytnego porównania (choć parę rzeczy będziesz musiał sobie dopowiedzieć), przez co mniej uważny czytelnik czekający na wyłożenie "kawy na ławę" pod koniec książki może poczuć niesamowity zawód.
Druga połowa powieści jest jedynie rozwinięciem pewnej metafory odnoszącej się do życia naszych bohaterów, którzy czują się rozczarowani, niespełnieni, zagubieni, schwytani w sidła okoliczności i miejsca... natomiast sama Strefa jest symbolem fundamentalnych zmian zachodzących w naszym życiu, których często nie potrafimy do końca pojąć ani przewidzieć. Sugerują to ostatnie strony książki. (można czytać, fragment nie zdradza żadnych faktów fabularnych)

"Posuwając się naprzód, czas rozciągał tajemniczą kleistą substancje, która utrzymywała cię w miejscu, aż wreszcie więź przerywała się gwałtownie i nie byłeś już tą sama osoba, co przez uwięzieniem, ani tą sama, co podczas niego. Najokrutniejsze było jednak to - o czym właśnie przekonała się [imię bohaterki] - że nie stawałeś się też kimś zupełnie nowym".

Metaforycznym odzwierciedleniem tej sentencji jest właśnie Strefa Zdarzenia i jej niecodzienne właściwości. Motyw chęci zmian i obawy przed nimi jest obecny w całej powieści i wybrzmiewa on w wewnętrznych monologach bohaterów jak i w tajemniczości Strefy.

Polecam. Dla fanów klimatu cyberpunka, powieści detektywistycznych noir z pogranicza fantastyki (Miasto i Miasto - China Mieville) oraz wielbicieli gatunku new weird (Vandermeer) No i dla miłośników "Pikniku na skraju drogi" :-)

Książka w swojej pozornej prostocie skrywa mnóstwo nieoczywistych złożoności.

I to jest uważam jej największa zaleta oraz powód dla którego zdobyła nagrodę Arthura C. Clarke'a ale także powód, dla którego nie spodobała się szerszej rzeszy odbiorców.
Polecam czytać powoli i skupić się bardziej na rozterkach bohaterów niż na samym wątku fabularnym którego wyjaśnienie...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Portowe miasto na jednej z planet ma wybijającą je z mroku banalności cechę. To tutaj znajduje się zakazana strefa, czyli miejsce upadku Traktu Kefahuchiego, przestrzeń w której zdarzenia stają się niezgodne z prawami fizyki, a każda rzecz jest anomalią. Strefa przyciąga poszukiwaczy wrażeń, przemytników artefaktów, osobników dziwnych i wewnętrznie rozdartych.
Świetnie napisana powieść w konwencji kryminału, z galerią złożonych i zagubionych w życiu postaci.

To druga z książek o Trakcie Kefahuchiego. Nie ma potrzeby zabierać się do cyklu chronologicznie :)

Portowe miasto na jednej z planet ma wybijającą je z mroku banalności cechę. To tutaj znajduje się zakazana strefa, czyli miejsce upadku Traktu Kefahuchiego, przestrzeń w której zdarzenia stają się niezgodne z prawami fizyki, a każda rzecz jest anomalią. Strefa przyciąga poszukiwaczy wrażeń, przemytników artefaktów, osobników dziwnych i wewnętrznie rozdartych.
Świetnie...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Bardzo dobra. Bardzo abstrakcyjna, momentami absurdalna. Ciężka i ambitna. Wymaga skupienia, bardzo bujnej wyobraźni i otwartego umysłu, bo niektóre koncepcje są tu bardzo abstrakcyjne. Książka wyzwanie.

Bardzo dobra. Bardzo abstrakcyjna, momentami absurdalna. Ciężka i ambitna. Wymaga skupienia, bardzo bujnej wyobraźni i otwartego umysłu, bo niektóre koncepcje są tu bardzo abstrakcyjne. Książka wyzwanie.

Pokaż mimo to

Uważam, że jest to książka literacko lepsza niż "Światło", ale nadal do mnie nie trafia. Po trzecią część serii ("Pustą przestrzeń") już nie sięgnąłem.

Uważam, że jest to książka literacko lepsza niż "Światło", ale nadal do mnie nie trafia. Po trzecią część serii ("Pustą przestrzeń") już nie sięgnąłem.

Pokaż mimo to

Chyba czas najwyższy przestać oceniać książki Harrisona. Nie chcę go minusować tylko dlatego, że go nie zrozumiałem. Nie zmienia to jednak faktu, że Harrisona należy docenić za szczerość. Otóż książce przyświecają trzy cytaty. Pierwszy pochodzi od braci Strugackich. I rzeczywiście, w książce "Nova Swing" mamy tajemniczą Strefę, bardzo podobną do tej z "Pikniku na skraju drogi", a jednak zdecydowanie inną. Drugi cytat należy do Gill'a i dotyczy nostalgii. Rzeczywiście, powieść tchnie nutą smutku i melancholii. Ale najważniejszy jest ostatni cytat - Gray'a. Cała seria "Światło" (lub "Pusta Przestrzeń" wg Goodreads) to nie trzy powieści, a nieskończona ilość urywków wydarzeń, spotkań, zachowań, rozmów, konfrontacji, itp. Multum przeplatających się motywów powoduje wrażenie chaosu, nad którym nikt nie chce panować, nawet sam Autor. I to właśnie budowa trylogii powoduje, że Harrison tak hipnotyzuje. Dostajemy misz-masz, w którym nie potrafimy się przez długi czas odnaleźć. A to, czy zechcemy coś z tej lektury wynieść zależy od nas. Jak zwykle z resztą.

Chyba czas najwyższy przestać oceniać książki Harrisona. Nie chcę go minusować tylko dlatego, że go nie zrozumiałem. Nie zmienia to jednak faktu, że Harrisona należy docenić za szczerość. Otóż książce przyświecają trzy cytaty. Pierwszy pochodzi od braci Strugackich. I rzeczywiście, w książce "Nova Swing" mamy tajemniczą Strefę, bardzo podobną do tej z "Pikniku na...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

"Tyle butów, ile tylko zdołasz zjeść" (19)

"Tyle butów, ile tylko zdołasz zjeść" (19)

Pokaż mimo to

Dobra. Nie wiem, czy nazwałabym to sci-fi. Soft sci-fi być może, na pewno nie hard. Nowatorskiej terminologii czy pomysłów tu niewiele. Zwykłej, zaawansowanej technologii też. Gdzieś przeczytałam określenie "noir sci-fi" i to doskonale oddaje klimat tej książki.
Nie trzeba za bardzo się przy niej wysilać ani skupiać. A już z pewnością nie osoby, które znają pierwszą część.

Jeśli ktoś lubi lekką fantastykę naukową i klimaty noir to polecam. Wielbicielom hard sci-fi odradzam.

Dobra. Nie wiem, czy nazwałabym to sci-fi. Soft sci-fi być może, na pewno nie hard. Nowatorskiej terminologii czy pomysłów tu niewiele. Zwykłej, zaawansowanej technologii też. Gdzieś przeczytałam określenie "noir sci-fi" i to doskonale oddaje klimat tej książki.
Nie trzeba za bardzo się przy niej wysilać ani skupiać. A już z pewnością nie osoby, które znają pierwszą część....

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Muszę powiedzieć, że rzadko sięgam po książkę z powodu okładki, ale tak właśnie było tym razem. Może gdybym uważniej się przyjrzała, zauważyłabym, że to tom drugi trylogii, no ale mnie zafascynował awers... O treści niestety nie mogę powiedzieć tego samego - lubię rasową SF, którą dzielę na własny użytek na dwa rodzaje: akcyjną rąbankę i snujliwą psychodramę. Nova swing nie zalicza się ani do pierwszego ani do drugiego rodzaju. Brawa należą się jedynie grafikowi, dlatego aż 2 gwiazdki.

Muszę powiedzieć, że rzadko sięgam po książkę z powodu okładki, ale tak właśnie było tym razem. Może gdybym uważniej się przyjrzała, zauważyłabym, że to tom drugi trylogii, no ale mnie zafascynował awers... O treści niestety nie mogę powiedzieć tego samego - lubię rasową SF, którą dzielę na własny użytek na dwa rodzaje: akcyjną rąbankę i snujliwą psychodramę. Nova swing nie...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Do cyklu „Trakt Kefahuchiego” podchodziłem z pewnym dystansem. Na podstawie recenzji i opinii znajomych wytworzyłem sobie w głowie obraz książek innych, specyficznych, momentami ciężko strawnych. Tym większe było, zatem, moje zdziwienie kiedy okazało się, że po skończeniu „Światła” ręka sama wyciągnęła z półki „Nova Swing” a zaraz po niej w moich dłoniach wylądowała „Pusta przestrzeń”. Nie oznacza to wcale, że, wbrew obiegowym opiniom, proza Harrisona jest łatwa lekka i przyjemna. Wprost przeciwnie, znaków zapytania znajdziemy tu więcej niż odpowiedzi a godłem pisarza i jego trylogii zdaje się być nieokreśloność. Ale po kolei.

„Światło” to powieść o bardzo klarownej strukturze: obserwujemy trzy przeplatające się wątki związane z trzema głównymi aktorami powieści.
Akcja pierwszego z nich dzieje się w czasie nam współczesnym a głównym bohaterem jest naukowiec, Michael Kerney. Dość szybko dowiadujemy się (a raczej wynika to z treści kolejnych rozdziałów), że Michael, wraz ze swym współpracownikiem, Brianem Tatem będzie odpowiedzialny za jedno z najbardziej przełomowych odkryć w dziejach ludzkości. Póki co jednak fizyk miota się między praca naukową, a własnymi, dość poważnymi problemami emocjonalnymi, w tym zupełnie niejasnymi relacjami z byłą żoną Anną. Dodatkowo całego jego życie naznaczone jest obecnością tajemniczej i złowrogiej istoty nazywanej Shranderem.
Akcja dwóch pozostały wątków głównych „Światła” rozgrywa się w przyszłości, w roku 2400. Obserwujemy kapitan Serię Mau Genlicher podróżującą k-statkiem zwanym „Białą Kotką” oraz Eda Chianese, mieszkańca Nowego Wenusportu uzależnionego od wirtualnych przeżyć w tankach.
Niemym świadkiem wszystkich wydarzeń jest Trakt Kefahuchiego, osobliwy fragment kosmosu, odkryty jeszcze w czasach Michaela ale wciąż pozostający zagadką.

Namiastkę tego czym wspomniany Trakt może być otrzymujemy w „Nova Swing”. Druga powieść z cyklu przenosi nas do Saudade, miasta przyszłości, w okolicach którego powstała strefa Zdarzenia utworzona przez spadające z kosmosu fragmenty wspomnianego Traktu. Narzucające się od razu skojarzenia z „Piknikiem na skraju drogi” są jak najbardziej na miejscu, przy czym należy zaznaczyć, że dzieło Harrisona to jednak zupełnie inna powieść korzystająca raczej z motywu „strefy” dodatkowo krzyżując go z kryminałem w klimatach noir. Głównym bohaterem powieści zdaje się być Vic Serotin, egoistyczny przemytnik czerpiący pełnymi garściami z możliwości jakie daje sąsiadująca z Saudade tajemnicza strefa. Po drugiej stronie barykady znajduje się ścigający Vica detektyw Aschemann współpracujący z, budzącą kontrowersyjne odczucia, Asystentką. Jak to jednak u Harrisona bywa fabuła skręca w różne strony i element będący zwieńczeniem „Nova Swing” staje się częściowo punktem wyjścia dla „Pustej Przestrzeni”.

Ostatni tom trylogii powraca do struktury poznanej w „Świetle” - trzy historie opisane
w przeplatających się rozdziałach. Ponownie wracamy na Ziemię i obserwujemy życie rozchwianej emocjonalnie Anny, byłej żony Michaela. Sądząc po metryce kobiety, akcje dzieje się dwie – trzy dekady po wydarzeniach z pierwszego tomu. Oprócz tego obserwujemy dalsze losy bohaterów poznanych w „Nova Swing” czyli tajemniczej Asystentki z Saudade, oraz wspólników
z transportowej, międzygwiezdnej firmy „Fracht Luzem”. Celowo pomijam tutaj ich personalia aby nie zdradzać rozwiązań fabularnych z końca drugiego tomu cyklu.

Jak wspomniałem na wstępie prozę M.J. Harrisona cechuje spora nieokreśloność. Zwolennicy prowadzenia fabuły od A do Z, jasnych i klarownych rozwiązań oraz domykania wszystkich wątków nie znajdą z autorem wspólnego języka. U Brytyjczyka bowiem fabuła stanowi często pretekst do podrzucenia idei, pomysłów czy przedstawienia złożonych relacji międzyludzkich. Wszystkie części cyklu wypełnione są wątkami, które nie mają początku lub końca (czasem ani jednego ani drugiego). Nietrudno się domyślić, że poszczególne wątki będą się ze sobą w jakiś sposób splatać ale autor pozostawia całe mnóstwo niedopowiedzeń a nieraz celowo wpycha czytelnika w ślepą uliczkę. Dodatkowo należy pamiętać, że mamy do czynienia z twardą fantastyką naukową i to nielichego kalibru. Nie bez powodu twórczość Harrisona bywa nazywana fantastyką kwantową. Śmiałe wizje potrafiące zawstydzić nasza wyobraźnię to nieodłączna część cyklu. W tym momencie nasuwa mi się obrazek dziecka przed którym ktoś rozsypał wieloelementowe puzzle i dodatkowo nie przedstawił obrazka, który trzeba ułożyć. Można poskładać ramę oraz co bardziej charakterystyczne elementy ale w wielu miejscach nie wiadomo co począć. Dodatkowo, w trakcie układania, okazuje się, że niektórych elementów zwyczajnie brakuje i trudno powiedzieć czy ktoś o nich zapomniał czy zostały może zgubione przez nieuwagę układającego.
Niezależnie jednak o tego jak bardzo czasem czułem się zgubiony nie potrafiłem się złościć na autora. Po prostu czułem, że za tym wszystkim stoi jeden spójny pomysł a nie zbieranina przypadkowych idei.
Podobne, niejednoznaczne odczucia można mieć w stosunku do warstwy językowej trylogii. Autor posługuje się sprawnym czasami nawet hipnotycznym piórem, doskonale opisującym świat i relacje między bohaterami. Czasami zdarza mu się jednak zejść do całkowicie surowego, pierwotnego języka. Mimo że w trakcie całego cyklu dochodzi do sporej ilości zbliżeń seksualnych trudno mówić tutaj o warstwie erotycznej. Głównie dlatego, ze autor nie pisze o seksie a o rżnięciu traktując tą czynność dość przedmiotowo. Zdarzają się też momenty kiedy bohaterowi nagle chce się po prostu srać. Taka surowa dosłowność może czasem przeszkadzać a wręcz jawić się jako odstręczająca.
Cóż, trzeba sobie jasno powiedzieć, że „Trakt Kefahuchiego” to nie jest powieść dla każdego, Mnie osobiście konwencja kupiła, jestem zadowolony z czasu spędzonego z lekturą i chętnie sięgnę jeszcze po twórczość M.J. Harrisona. Najprościej rzecz ujmując uznaję lekturę cyklu jako satysfakcjonującą. Zdaje sobie jednak sprawę, że nawet wśród zwolenników fantastyki naukowej znajdą się osoby, które nie zostaną fanami Brytyjczyka.
Na koniec chciałbym rzec słowo o polskim wydaniu trylogii. Wszystkie książki ukazały się
w ramach znakomitej serii „Uczta Wyobraźni” wydawnictwa MAG. Myślę, że nie trzeba dodawać nic poza tym gdyż ta seria sama w sobie jest gwarantem wysokiej jakości książki jako produktu.

Do cyklu „Trakt Kefahuchiego” podchodziłem z pewnym dystansem. Na podstawie recenzji i opinii znajomych wytworzyłem sobie w głowie obraz książek innych, specyficznych, momentami ciężko strawnych. Tym większe było, zatem, moje zdziwienie kiedy okazało się, że po skończeniu „Światła” ręka sama wyciągnęła z półki „Nova Swing” a zaraz po niej w moich dłoniach wylądowała „Pusta...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

"Nova Swing" to druga część trylogii o Trakcie Kefahuchiego, a zarazem moje trzecie podejście do twórczości Harrisona i muszę przyznać, że nadal nie wyrobiłam sobie zdania o tym autorze. Na pewno książka jest dużo łatwiejsza w odbiorze niż "Światło", ale bez znajomości pierwszego tomu czytelnik straci wszystkie "smaczki" i kompletnie nie zrozumie "Pustej przestrzeni" czyli trzeciego tomu tego cyklu.

W "Nova Swing" autor zrezygnował z przeplatania trzech wątków fabularnych na rzecz chronologicznej opowieści o Vicu Serotoninie, który wprowadza ludzi do zakazanej strefy w Saudade, miejsca na które kiedyś spadły fragmenty Traktu Kefahuchiego co spowodowało powstanie tam anomalii fizycznej.

Jak już wspomniałam książka jest dużo łatwiejsza. Czytelnik nie musi przyswajać nowych terminów ponieważ większość pojawiła się już w "Świetle", a przez jeden wątek fabularny nie pogubi się w opisywanych bohaterach.

Autor coraz lepiej buduje całe uniwersum i wspomina o innych rasach, planetach czy historii. Jednak cały czas nie jestem w stanie przywiązać się do któregokolwiek z bohaterów.

7/10 Zdecydowanie nie jest to książka dla każdego. Grupą docelową są wielbiciele sci-fi (z naciskiem na hard sci-fi) i osoby, które przetrwały poprzedni tom.

"Nova Swing" to druga część trylogii o Trakcie Kefahuchiego, a zarazem moje trzecie podejście do twórczości Harrisona i muszę przyznać, że nadal nie wyrobiłam sobie zdania o tym autorze. Na pewno książka jest dużo łatwiejsza w odbiorze niż "Światło", ale bez znajomości pierwszego tomu czytelnik straci wszystkie "smaczki" i kompletnie nie zrozumie "Pustej przestrzeni"...

więcej

mniej

Pokaż mimo to