Szamanizm to jeden z tych motywów, który przyprawia mnie o przyjemny dreszcz na plecach. Spójrzmy, co my tu mamy... Mitologia jakucka, dusza puszczy, bęben - boski rumak, plemienne intrygi. Brzmi soczyście.

Pochłonęłam kilkadziesiąt stron i nagle - bach - tąpnięcie. Odniosłam wrażenie, że czytam cudaczną sklejkę dwóch różnych wizji na tę samą książkę. Kontrast między tymi niby częściami całkiem zawiódł moje oczekiwania. Mistycyzm został niesłychanie spłycony. Kołtun wątków nie wnoszących koniec końców zbyt wiele wartości. Drużyna marzeń, która z jakiegoś powodu pchana jest naprzód łaskawą ręką losu. Jeśli i Tobie przejadły się opowieści o dziejach bohaterskiej grupy przyjaciół, przemyśl sięgnięcie po tę lekturę raz jeszcze. I jeszcze raz.

Na co jeszcze chciałabym się poskarżyć? Język mnie nie zauroczył. Nie czułam zapachów, smaku, mordęgi bitwy czy głodu w dalekiej podróży. Płytkie dialogi utwierdzały mnie tylko w przekonaniu, że docelowym odbiorcą jest szkolny niedorostek.

Postacie? Jakby ulepione z jednej masy, pozornie różne, ale jednak tak samo naiwne w swoich poczynaniach. Nie zaskakują mnie niczym, wiele im podobnych bohaterów już przewinęło się przez niejedne forum zrzeszające amatorów opowiadań fantasy.

Okropnie zmarnowany potencjał. Żadna z książek Kossakowskiej już nie wpadnie w moje łapska.

Szamanizm to jeden z tych motywów, który przyprawia mnie o przyjemny dreszcz na plecach. Spójrzmy, co my tu mamy... Mitologia jakucka, dusza puszczy, bęben - boski rumak, plemienne intrygi. Brzmi soczyście.

Pochłonęłam kilkadziesiąt stron i nagle - bach - tąpnięcie. Odniosłam wrażenie, że czytam cudaczną sklejkę dwóch różnych wizji na tę samą książkę. Kontrast między tymi...