Ja wiedziałam, że tak będzie – yhy, yhy – Bractwo Drugiej Drogi przetrwało – yhy, yhy. I zdecydowanie nikt z drużyny Michała Sędziwoja nie miał śpiworka…(musiałam, po prostu musiałam sparafrazować Grzegorza Halamę).

„Dziedziczki” zdecydowanie nie mają tego uroku, co „Kuzynki” i „Księżniczka”. Jakieś takie wymęczone są, niedopracowane, wymuszone. Niby sporo się dzieje: Kruszewskie majątek odbudowują, Laszlo i Arminius ścigają tajemniczego Architekta (w końcu każdy nieśmiertelny żerujący w jakikolwiek sposób na ludziach musi zostać unicestwiony przez Łowców), Alchemik wpada w łapska Bractwa Drugiej Drogi, a Monika …no Monikę różne ciągoty nachodzą i budzą się w niej dzikie żądze. I wszystkie te wątki, które naprawdę mają potencjał, zostały potraktowane po macoszemu. No może autor tak bardzo nie chciał się z bohaterami rozstać, że sabotował własne pomysły…

W dwóch poprzednich tomach dzielna gromadka zdawała się wręcz mieć moce superbohaterów – z każdej opresji wychodzili prawie bez szwanku i ich wrogowie musieli się namęczyć, by ich zaskoczyć. W tym tomie superbohaterowie dzieci we mgle przypominają, co mnie bardzo drażniło. Na szczęście były też komiczne momenty. I wzruszające też były. Ale całość po prostu przegadana jest. Talent gawędziarski autora rozproszył się w nadmiarze słów.

Irytuje mnie, że „Dziedziczki” na tle poprzednich tomów wypadają blado, ale cała trylogia się mi podobała. Troszkę smutno, że to już koniec, chociaż kto wie – furtka do dalszej opowieści pozostała jakby uchylona…

Ja wiedziałam, że tak będzie – yhy, yhy – Bractwo Drugiej Drogi przetrwało – yhy, yhy. I zdecydowanie nikt z drużyny Michała Sędziwoja nie miał śpiworka…(musiałam, po prostu musiałam sparafrazować Grzegorza Halamę).

„Dziedziczki” zdecydowanie nie mają tego uroku, co „Kuzynki” i „Księżniczka”. Jakieś takie wymęczone są, niedopracowane, wymuszone. Niby sporo się dzieje:...