Przyznaję, że zawsze ciekawiło mnie jak pisze Pilipiuk, a nigdy nie miałem ochoty brać się za jakiś z jego cyklów (Oko Jelenia, czy Wędrowycz). A że ostatnio na rynku pojawiło się drugie wydanie "Rzeźnika Drzew", postanowiłem je kupić i zapoznać się z jego stylem.

Zanim przejdę do esencji, czyli samych opowiadań parę słów o szacie graficznej. Pięknie oprawiony wolumin naprawdę cieszy oko, a projektant grafiki - Piotr Cieśliński postarał się o to, żeby okładka nabrała charakteru starej księgi, znalezionej gdzieś na zapomnianym poddaszu w kufrze dziadka. Ilustracje w środku wykonane są w podobnym stylu. Zrobione bardzo niewyraźnie, w odcieniach szarości świetnie wpasowują się stylem do całości.

Jak więc pisze Pilipiuk? W recenzjach które czytałem, oraz w opisie z tyłu książki jest coś napisane o solidnej porcji humoru. Po przeczytaniu stwierdzam, że autor recenzji i opisu chyba pomylił książki. Humor to coś co możemy znaleźć w innych pozycjach tego autora, a przynajmniej w cyklu o Wędrowyczu (z tego co widziałem we fragmentach). "Rzeźnik drzew" to raczej zbiór opowiadań przygodowych w lekką nutą grozy i tajemnicy czającej się na poszczególnych kartkach. Doskonale czyta się je wieczorem lub nocą, kiedy przy lampce lepiej można wczuć się w klimat starych domów, zapomnianych fotografii, czy jesiennych cmentarzy.

Dwanaście różnych historii, a wśród nich mnóstwo antyków, kurzu, archeologii, starych przedwojennych budynków, ukrytych tajemnic i cmentarzy. W rolach głównych agenci tajnych służb, podróżnicy w czasie, jasnowidze, archeolodzy, łowcy ghuli oraz innego plugastwa. A czasy? W większości otoczka wojenna, PRL, no i trochę współczesności.

Czy polecam całość? Jeżeli lubicie większość elementów wymienionych przeze mnie w powyższych akapitach to jak najbardziej zachęcam do przeczytania. Książka jest dobra i chociaż humoru w niej jak na lekarstwo, to nie mogę odmówić autorowi genialnych, czasami ocierających się o absurd pomysłów i rozwiązań fabularnych. Jeśli interesują Was niebanalne zagadki i grzebanie się w odmętach przeszłości (starych fotografiach, geologicznych znaleziskach) z nadnaturalnymi elementami niczym z polskiego archiwum X, "Rzeźnik" jest właśnie dla Was. Jak dla mnie książka była ciekawą odskocznią od Wiedźmina, czy cyklu Inkwizytorskiego i z przyjemnością za rok, dwa znowu do niej wrócę. Jeżeli zaś oczekujecie mocnych scen erotycznych, czy krwawej posoki płynącej z rozcinanych ciał to mocno się zawiedziecie. Pilipiuk napisał dwanaście dobrych opowiadań "mystery", będących ucztą dla cierpliwych czytelników lubiących odkrywać grozę skrzypiących, zamkniętych drzwi.

Przyznaję, że zawsze ciekawiło mnie jak pisze Pilipiuk, a nigdy nie miałem ochoty brać się za jakiś z jego cyklów (Oko Jelenia, czy Wędrowycz). A że ostatnio na rynku pojawiło się drugie wydanie "Rzeźnika Drzew", postanowiłem je kupić i zapoznać się z jego stylem.

Zanim przejdę do esencji, czyli samych opowiadań parę słów o szacie graficznej. Pięknie oprawiony wolumin...