Mówiąc najbardziej oględnie, ta książka jest autobiografią autora Narnii. Lewis jednak uważa, że nie powinno się odbierać "Zaskoczonego Radością" w ten właśnie sposób, ponieważ jest to raczej historia o utracie wiary i jej odzyskaniu na nowo, podparta życiorysem pisarza (aczkolwiek niedokładnym, z opuszczonymi niektórymi wątkami), który pragnie pokazać żmudną drogę do określenia siebie samego.

Ja osobiście czytałam tę książkę jako swoistą powieść. Przebrnęłam przez wszystkie szkoły, do jakich uczęszczał Lewis, poznawałam jego rodzinę i przyjaciół, tok myślenia, filozofię, zamiłowania, opowieści, które tworzył, zanim stał się pisarzem. Poznałam człowieka niezwykle inteligentnego, jednocześnie irytującego i zachwycającego. Filozofa i teologa. Pisarza i naukowca. Dziecko i dorosłego. I nie mogę mówić o Lewisie niczego w sposób jasny, ponieważ on sam zaznacza, jaka skomplikowana jest ludzka psychika i że nie można jej określić jednoznacznie. Pokazuje to głównie na przykładzie swojego ojca i jednego z nauczycieli.

Nie jest to utwór moralizatorski. Lewis jest daleki od mówienia, że tak być powinno, a inaczej człowiek będzie potępiony. Dla niego wiara jest piękną drogą, którą należy przejść i zrozumieć samemu - przynajmniej ja to tak odebrałam.

Oczywiście nie ominęło mnie jego zamiłowanie do mitologii skandynawskiej. Moje niedawne zapoznanie się z germańską sprawiło, że mogłam zrozumieć tę książkę o wiele lepiej, niż bym to zrobiła przed zapoznaniem się z owymi mitami i bogami. To był bardzo ważny motyw w życiu autora i przed przeczytaniem "Zaskoczonego Radością" polecam uprzednie przejrzenie mitologii germańskiej bądź skandynawskiej.

Ciężko mi jednoznacznie ocenić tę książkę. Z całą pewnością jest bardzo interesująca i dobrze się ją czyta, chociaż na samym początku miałam problemy. Na końcu zaś Lewis przedstawia nam swoją własną filozofię, która może nudzić. Ale po środku jest naprawdę ciekawie. Miałam jeszcze ten dodatkowy problem, że osobowość pisarza jest bardzo podobna do osobowości mojego kolegi, co potrafiło mną wstrząsnąć.

Polecam każdemu, głównie fanom autora. Ja co prawda jeszcze się do nich nie zaliczam, jednak na pewno wrócę do twórczości Lewisa, by poznać go lepiej, niż zrobiłam to za sprawą Narnii i "Zaskoczonego Radością". Niesamowity człowiek.

Mówiąc najbardziej oględnie, ta książka jest autobiografią autora Narnii. Lewis jednak uważa, że nie powinno się odbierać "Zaskoczonego Radością" w ten właśnie sposób, ponieważ jest to raczej historia o utracie wiary i jej odzyskaniu na nowo, podparta życiorysem pisarza (aczkolwiek niedokładnym, z opuszczonymi niektórymi wątkami), który pragnie pokazać żmudną drogę do...