Nie zawsze jest kaskada dźwięków, nagły nawał nut urwany w połowie, jak u Beethovena, nie zawsze jest podniosły oświecony patos jak u Bacha, nie zawsze jest wyrafinowana lekkość jak u Mozarta, bo czasami wystarczają dwa oboje i para wiolonczeli, linia melodyczna prowadzona pewną, spokojną ręką, sentymentalna melodia, choć nie wzruszająca, za to jakże piękna, poetycka zaduma z odrobiną dekadencji, no i zapach nadmorskiego miasta, zapach nostalgiczny, bo przecież Aleksandria straciła dzisiaj swój charakter kosmopolityczny, dzisiaj to już inny czas. Durrell oprowadza nas po mrocznych zaułkach miasta w jego atmosferze Fin de siècle, rozumianego jako koniec epoki, lecz właściwie jest to podróż po mrocznych zakamarkach duszy kobiety fatalnej. Z tym że Justyna niesie w sobie porażkę i zgubę nie tylko dla mężczyzn i kobiet ją kochających, także dla siebie. No cóż, narrator patrzy na kobiety przez pryzmat męskiej końcówki, dzisiaj zmieniła się nie tylko Aleksandria, także zmieniło się spojrzenie na kobiety w literaturze. Ale w tym mieście, stale doznającym klęsk, tragicznych zrządzeń losu i kataklizmów, wtedy, za czasów Durrella, czy inaczej mogłaby wyglądać miłość, niż przygasła, odrętwiała, zraniona?

Nie zawsze jest kaskada dźwięków, nagły nawał nut urwany w połowie, jak u Beethovena, nie zawsze jest podniosły oświecony patos jak u Bacha, nie zawsze jest wyrafinowana lekkość jak u Mozarta, bo czasami wystarczają dwa oboje i para wiolonczeli, linia melodyczna prowadzona pewną, spokojną ręką, sentymentalna melodia, choć nie wzruszająca, za to jakże piękna, poetycka zaduma...