Miało by empatycznie, profesjonalnie, od strony psychologa, który widzi stan terminalny u swoich pacjentów, pomaga ich najbliższym przejść poszczególne etapy żałoby.
Tymczasem dostałam pzycję żenująco egotyczną, egoistyczną pełną użalania się, że mimo pięćdziesiątki na karku i dwudziestu książek na ważkie tematy autorka klepie biedę. Totalne zapatrzenie w siebie, problemy najbliższych, obnażanie przed czytelnikiem włąsnych frustracji, lęków, niedociągnięć. Jednocześnie autorka jest przeświadczona o swojej wielkości, o doniosłości swojej "misji". Nie cierpię tego kreowania się na diwę psychologii i wyrocznię w sprawach narkomanii, depresji i umierania. Można powiedzieć, że też oswaja te traumatyczne poczucie pustki np po śmierci Lidzi układając melancholijne, rozpaczliwe w tonie wiersze, ale trzeba być bardzo pobłażliwym, by kontynuować lekturę. Nie moje klimaty, nie mój styl pisania, i szkoda, bo wczesnymi utworami się jako nastolatka zaczytywałam. Cóż, dorosłam i stawiam na ambitniejszą literaturę.

Miało by empatycznie, profesjonalnie, od strony psychologa, który widzi stan terminalny u swoich pacjentów, pomaga ich najbliższym przejść poszczególne etapy żałoby.
Tymczasem dostałam pzycję żenująco egotyczną, egoistyczną pełną użalania się, że mimo pięćdziesiątki na karku i dwudziestu książek na ważkie tematy autorka klepie biedę. Totalne zapatrzenie w siebie, problemy...