"Jak ryba w wodzie" Mario Vargas Llosa czuje się chyba w polityce, bowiem jego wspomnienia w dużym stopniu poświęcone są właśnie polityce. Autobiografia pisarza składa się z rozdziałów dwojakiego rodzaju: poświęconych wspomnieniom o charakterze „osobistym” oraz tych, w których Llosa omawia swoją kampanię prezydencką w 1990r. Rozdziały te przeplatają się ze sobą, tworząc de facto dwie równoległe opowieści, jak dwie książki zmontowane w jedną.
Informacja, że Vargas Llosa kandydował kiedyś na stanowisko prezydenta Peru była dla mnie niespodzianką. Dosyć niemiłą niespodzianką były także owe rozdziały, szeroko traktujące o tym etapie życia pisarza. Zasadniczo nie interesuję się polityką, nawet rodzimą, a co dopiero tak odległego i wstrząsanego wewnętrznymi konfliktami państwa, jakim jest Peru. Dlatego też część „polityczną” czytałam pobieżnie, wyławiając te fragmenty, gdzie Llosa kreśli sytuację w Peru, pisze o dręczących ten kraj problemach oraz o własnych poglądach i planach reform. Opuszczałam natomiast zbyt liczne i mało interesujące szczegóły dotyczące zawirowań wewnątrzpartyjnych, przepychanek działaczy, spotkań wyborczych, etc. Niestety im bardziej rozkręca się książka, tym polityka zajmuje w niej więcej miejsca, nawet w rozdziałach „osobistych” – ponieważ Llosa angażował się w politykę już od wczesnej młodości. Widać, że jest to temat mu bliski, pisze o tym żarliwie, w szczególności o zmianach, jakie planował przeprowadzić, gdyby został wybrany prezydentem. W tym zaangażowaniu Lhosy czuć pewne rozgoryczenie i frustrację – wyborcy wybrali człowieka znikąd (coś na zasadzie naszego Stana Tymińskiego), który w szybkim tempie rozmontował kruchą peruwiańską demokrację. Llosa mimo wszystko jest tu w dość wygodnej sytuacji – łatwo jest krytykować, wiedząc że proponowany przez niego program reform jest wobec porażki nieweryfikowalny. Z drugiej strony pisarz sam konkluduje, że do polityki nie garną się ideowcy, że głównie polega ona na kombinowaniu i spiskowaniu, a koniec końców chodzi tylko o zdobycie władzy, a nie o dobro kraju. Jak widać – wszędzie jest tak samo.
Zasadniczo autobiografia Llosy nie ma charakteru zbyt osobistego. Pisarz wspomina o swoim dzieciństwie, trudnych relacjach z ojcem, szkole wojskowej, pierwszych zajęciach i nauce na uniwersytecie. Już wtedy Llosa interesował się polityką, biorąc udział w młodzieżówkach komunistycznych. Jednak w książce opisany został jedynie wczesny okres życia autora, do momentu jego wyjazdu do Europy. Zatem wspomnienia te nie obejmują dorosłego życia, nie dowiadujemy się z nich nic na temat chociażby kariery literackiej, ponieważ ta rozpoczęła się po wyjeździe Llosy z Peru. Niewiele jest w tej autobiografii introspekcji, która pozwoliłaby się dowiedzieć co czuł młody Llosa, o czym marzył, jak postrzegał sam siebie. Zamiast pisać o sobie zresztą, pisarz chyba woli opisywać innych, mnóstwo jest tu dygresji na temat ludzi, z którymi się Llosa zetknął: kolegów, przyjaciół, współpracowników, wykładowców, innych pisarzy, adwersarzy politycznych. Nazwisk nic mi nie mówiących i mylących się, po którymś tam przytoczonym nie wiadomo w jakim celu życiorysie. Wszystko to sprawiło, że czytanie wspomnień Llosy było niezbyt zajmujące, a rozdziały polityczne trudno było po prostu przebrnąć. Trudno uwierzyć, że napisał to poczytny pisarz, bo momentami czułam się, jakbym czytała bardzo nudny podręcznik historii współczesnej. A przecież historia wyboru na prezydenta Fujimoriego, który później uciekł z kraju, był poszukiwany listem gończym i ostatecznie został skazany na 25 lat więzienia musi budzić dreszczyk. Być może Llosa miał potrzebę wyrzucenia z siebie swojej frustracji po porażce wyborczej, może książka ta miała być dla niego pewnym katharsis – takie miałam wrażenie. Wszak "Jak ryba w wodzie" nie jest nową książką - powstała bezpośrednio po owej nieudanej kampanii wyborczej, prawie 20 lat temu. W każdym razie pozycję tę trudno polecać, chyba że tylko najbardziej gorliwym fanom Vargas Llosy.

"Jak ryba w wodzie" Mario Vargas Llosa czuje się chyba w polityce, bowiem jego wspomnienia w dużym stopniu poświęcone są właśnie polityce. Autobiografia pisarza składa się z rozdziałów dwojakiego rodzaju: poświęconych wspomnieniom o charakterze „osobistym” oraz tych, w których Llosa omawia swoją kampanię prezydencką w 1990r. Rozdziały te przeplatają się ze sobą, tworząc de...