Oj, zabolała książka tych, do których została skierowana. Tylko jak teraz użyć oręża niezawodnego antysemitismusa, skoro autor sam jest żydowskiego pochodzenia? W takim przypadku sprawę należy najzwyczajniej przemilczeć albo dyskredytować samą osobę naukowca, nie poruszając opisanych przez niego problemów czy kompromitujących treści.

Na początku Norman Finkelstein przedstawia historię stosunków między Izraelem i Stanami Zjednoczonymi oraz późniejszą reorientację USA wobec państwa żydowskiego. Katalizatorem tych przemian była wojna sześciodniowa, w której Izrael rozgromił państwa arabskie. Niemniej przedtem stosunki między oboma państwami były neutralne, by nie powiedzieć chłodne i takie też stanowisko wobec Izraela przejęli amerykańscy Żydzi. Płynęli w głównym nurcie ówczesnej polityki zachodniego hegemona. Rewizja stosunków USA i amerykańskich Żydów nastąpiła, jak już wyżej wspominałem, po wojnie sześciodniowej. Wówczas środowiska żydowskie w Ameryce zdały sobie sprawę, że podkreślając znaczenie „wyjątkowości” Holokaustu, zdobędą monopol na moralizatorstwo. Szafując przy tym na prawo i lewo antysemityzmem oraz doprowadzając do wytresowania i zastraszenia ludzi, spowodują, że strach będzie cokolwiek złego powiedzieć o jakimkolwiek Żydzie, nie wspominając już o polityce państwa Izrael. I tak też się stało. Warto wspomnieć o minister spraw zagranicznych Szwecji, która skrytykowała państwo żydowskie za jego działania wobec Palestyńczyków. Riposta okazała się szybka: antysemityzm! W taki oto sposób każde działanie, nawet karygodne, zostaje w jakichś sposób usprawiedliwione.

Amerykańscy Żydzi zdali sobie również sprawę, iż szukając wszędzie osób odpowiedzialnych za Holokaust, można dorobić się niezłych pieniędzy. Wystarczy tylko krzyczeć, że należy zadośćuczynić „ofiarom Holokaustu”, postawić się w roli ich reprezentantów i wymyślać róże sumy z kosmosu. Nie szkodzi, iż te pieniądze nie trafiają bynajmniej do ludzi, do których powinni trafić, bo czasem nawet takich nie ma, gdyż prawowici spadkobiercy nie żyją. Tę sytuację opisuje właśnie prof. Finkelstein, którego rodzice byli ofiarami Holokaustu i nie otrzymali za cierpienia praktycznie żadnych pieniędzy. Zostały one zdeponowane na kontach różnych organizacji (Światowy Kongres Żydów), które wzięły sobie na cel do wyłudzania kolejne kraje.

Norman Finkelstein krytykuje również czołowego mitomana Jana Tomasz Grossa, który po napisaniu „Sąsiadów...”, wnet urósł do rangi „światowej sławy historyka” i całkiem z przypadku otrzymał intratną fuchę na Uniwersytecie Princeton. Jak widać, odpowiednia lina daje władzę, pieniądze, posady, tytuły...

Oj, zabolała książka tych, do których została skierowana. Tylko jak teraz użyć oręża niezawodnego antysemitismusa, skoro autor sam jest żydowskiego pochodzenia? W takim przypadku sprawę należy najzwyczajniej przemilczeć albo dyskredytować samą osobę naukowca, nie poruszając opisanych przez niego problemów czy kompromitujących treści.

Na początku Norman Finkelstein...