Dość osobliwa powieść. Początkowo odpychająca nieciekawą, wydumaną, mocno pretekstową fabułą, z akcją klarującą się dopiero po 50 stronie, zwieńczona dość zaskakującym finałem, stojącym w poprzek podstawowych założeń tak intrygi, jak i psychologii postaci, a jednak mimo wszystko potrafiącym - może niezamierzenie? - rozbawić.

Przez kolejne stulecia obcy z Androbeidy, zwani szarfanami, porywają z Ziemi nastolatków, piorąc im mózgi i - zatrzymawszy proces starzenia się - szkoląc ich na bezwzględnie posłusznych sobie niewolników zwanych indogami. Głównym zadaniem indogów jest przyswajanie - w sposób krańcowo absurdalny - ziemskiej wiedzy i szkolenie się w idealnym kopiowaniu zachowań wybranych ludzi. Każdy indog ma bowiem twarz upodobnioną do konkretnego człowieka i jego zadaniem jest uzyskać identyczność z pierwowzorem, czyli niczym - żadnym zachowaniem, gestykulacją czy sposobem wysławiania się - nie może się od niego odróżniać. Co pewien czas szarfani zmieniają indogom fizjonomie, czyszczą pamięć i dają nowy wzór do naśladowania. I tak w kółko, przez stulecia. Do momentu, gdy nagle zaczyna być organizowana ekspedycja na Ziemię. Po co? To się okazuje dopiero pod koniec książki. Wcześniej żaden z bohaterów nie jest świadom planów szarfanów, bo ci nic indogom nie mówią, indogowie zaś sami z siebie nigdy szarfanów o nic nie pytają. Bo szarfani są mądrzy i dobrzy, i już.

Sam pomysł na powieść jest nawet oryginalny i z biegiem czasu potrafi wzbudzić ciekawość. Niestety, z kilku wariantów rozwoju fabuły, które lęgną się w głowie czytelnika, autor wybiera jeden z najgorszych - mocno nijaki, wyglądający nie tyle na pogłębienie intrygi, ile na pozorowanie fabuły, na grę na czas, na spokojne doczekanie okolic finału i ciachnięcie opowieści w jak najmniej męczący (dla autora) sposób.

Ogólnie jednak książkę czyta się z zainteresowaniem (to znaczy po przebrnięciu okolic 50-tej strony), szczególnie że autor zastosował specyficzną metodę narracji - historia jest bowiem podawana z perspektywy sześciu indogów. Każdy ma zarezerwowane dla siebie dwa spore rozdziały, w których opowiada o zdarzeniach widzianych swoimi oczami i rozumianych swoim intelektem. Weinfeldowi dość udatnie wyszło rozróżnienie psychologiczne bohaterów (jedni są kompletnie ulegli i prawomyślni, inni przejawiają większą samodzielność) i opisanie ich słowami tego, co wyprawiają szarfani i indogowie, w związku z czym książkę można uznać za w jakimś stopniu udaną, szczególnie że znajdzie się w niej również troszkę humoru. Nie jest to jednak powieść szczególnie godna uwagi czy warta wznowień.

Dość osobliwa powieść. Początkowo odpychająca nieciekawą, wydumaną, mocno pretekstową fabułą, z akcją klarującą się dopiero po 50 stronie, zwieńczona dość zaskakującym finałem, stojącym w poprzek podstawowych założeń tak intrygi, jak i psychologii postaci, a jednak mimo wszystko potrafiącym - może niezamierzenie? - rozbawić.

Przez kolejne stulecia obcy z Androbeidy, zwani...