Spodziewałam się czegoś gorszego, nie chodzi mi o jakość tego utworu. Spodziewałam się jeszcze straszniejszych doznań,ale może po prostu z perspektywy czasu nie zauważam jak okropny był obłęd,który zawładnął Raskolnikowem. Wydaje mi się,że każdy z nas zna to uczucie, kiedy męczy nas chandra, nie mamy ochoty wstawać, a nasze myśli są poniekąd dziwne, porywamy się z motyką na słońce, zdecydowani idziemy w jednym kierunku,ale zaraz zmieniamy zdanie i ruszamy w inną stronę.
Poniekąd rozumiem stan,w którym się znajdował, jego poglądy na ludzi zwykłych i niezwykłych(mogących sami sobie nadać prawo do pewnych czynów), ale niezwykłe jest to,że Raskolnikow podjął się aż takiego czynu. Mimo katorgi, miał obok siebie Sonię. Poza tym, musiał być w strasznym szoku, gdy dowiadywał się raz po raz, że umierają znane mu osoby. I po roku, odrodził się na nowo. Nie spodziewałam się tu happy endu,a jednak. Chociaż na tym kończy się ta opowieść o losach Raskolnikowa, można by było napisać jeszcze jedną,albo i dwie powieści, o tym jak Raskolnikow z Sonią znieśli pozostałe 7 lat katorgi, i jak żyli już po karze... Jedno jest pewne, na pewno byłoby im lepiej. Byłoby im dobrze.
Warto po tę książkę sięgnąć.
Wbrew pozorom, świat nie stał się dziwny po czytaniu wielu stron tej książki dziennie, chociaż mówiono mi,że jest psychodeliczna i nie wiadomo czego się spodziewać.

Spodziewałam się czegoś gorszego, nie chodzi mi o jakość tego utworu. Spodziewałam się jeszcze straszniejszych doznań,ale może po prostu z perspektywy czasu nie zauważam jak okropny był obłęd,który zawładnął Raskolnikowem. Wydaje mi się,że każdy z nas zna to uczucie, kiedy męczy nas chandra, nie mamy ochoty wstawać, a nasze myśli są poniekąd dziwne, porywamy się z motyką na...