„Panie Einstein, wszyscy pana kochają, ponieważ nikt pana nie rozumie.” *
- Charles Chaplin

Postaci Einsteina nikomu chyba przedstawiać nie trzeba. O jego geniuszu wiedzą już najmłodsi, mimo że raczej nie potrafią wyjaśnić, na czym polegał. Słynna formuła E=mc2 jest prawdopodobnie najsłynniejszym wzorem na świecie. Myślę, że nie tak wiele osób zdaje sobie jednak sprawę z tego, iż to rewolucyjne równanie niemieckiego fizyka stało się teoretyczną podwaliną pod skonstruowanie bomby atomowej, z powodu czego Einstein do końca swoich dni czuł ogromne wyrzuty sumienia.

Czy bolesne uczucie odpowiedzialności wpłynęło na dalszą pracę Einsteina? Czy w ciągu ostatnich trzydziestu lat swojego życia, o których wiemy bardzo niewiele, zdołał on opracować równie spektakularną formułę, której ze względu na poruszenie skutkami wynalezienia bomby atomowej, zdecydował się nie wyjawiać światu? Bohaterowie „Ostatniej tajemnicy” uważają, że tak. Zawiłą, usianą trupami drogę do poznania prawdy podejmują: kataloński dziennikarz i scenarzysta programu radiowego Javier oraz atrakcyjna Sara Brunet, doktorantka, ze względu na swoją pracę dyplomową szczególnie zainteresowana osobą Milevy Marić, pierwszej żony Alberta Einsteina.

„Nie wiem jaka broń będzie użyta w trzeciej wojnie światowej, ale czwarta będzie na kije i maczugi.” *
- Albert Einstein

Thriller hiszpańskich pisarzy zbudowany jest z aż 72-óch rozdziałów, co sprawia, że książkę czyta się w bardzo szybkim tempie. Każdy rozdział opatrzony jest tytułem i stosownym cytatem, wśród których można doszukać się istnych perełek, między innymi autorstwa samego geniusza, Einsteina. Obawiam się, że poza ciekawym acz niepasującym do powieści zakończeniem, o którym później, jest to koniec listy zalet, jakich można się doszukać w książce.

Już sam tytuł trafnie sugeruje czytelnikowi, iż ma on do czynienia z książką upodabniającą się do „Kodu Leonarda da Vinci”. Autorzy chcieli niewątpliwie powtórzyć sukces amerykańskiego pisarza, bazując na pomyśle „odkrywania” nieznanych faktów z życia znanej osoby. Podczas gdy jednak Brown jest wybitnym pisarzem o niesamowitej wyobraźni, panowie Rovira i Miralles są w swoim fachu po prostu kiepscy.

Podobieństwa do „Kodu…” widoczne są w budowie fabuły jak i w samych bohaterach. Główna postać „Ostatniej tajemnicy Einsteina”, Javier Costa, to marna podróbka Roberta Langdona. Do licha, ma on nawet podobnie jak Langdon klaustrofobię i nieznośną ochotę romansowania, gdy wokół giną ludzie. Wiedzy hiszpańskiego dziennikarzyny nie sposób jednak porównać do ogromnej wiedzy Roberta, przez co nie jest on tak interesujący jak jego amerykański pierwowzór. Właściwie jest on zupełnie nieciekawy a jego wzdychanie do okłamującej go na każdy kroku Sary jest co najmniej żałosne.

Akcja powieści jest tak nierzeczywista, że zwyczajnie śmieszy. Przygody bohaterów, tropy, którymi podążają, liściki i tajemnicze nagrania, które napotykają na swojej drodze, są tak sztucznie sklejone w całość, że przypominają akcję książek dla młodszej młodzieży. W książce brakuje napięcia, które jest niezbędnym elementem thrillera.

Rozwikłanie zagadki jest samo w sobie dosyć interesujące i nawet poruszające. Jest ono jednak zupełnie nieadekwatne do szumu, jaki wokół tej ostatniej tajemnicy Einsteina się wytworzył. Tajemne organizacje, brutalnie walczące o pierwszeństwo jej poznania, zabijające bez skrupułów ludzi, którzy staną im na drodze… wszystko to z powodu formuły, która choć mądra, to jednak błaha i niezbyt poważna.

Nie zachęcam do lektury.

„Tylko dwie rzeczy są nieskończone: Wszechświat i ludzka głupota. Co do Wszechświata nie jestem pewien.” *
- Albert Einstein

* Wszystkie cytaty pochodzą z książki

„Panie Einstein, wszyscy pana kochają, ponieważ nikt pana nie rozumie.” *
- Charles Chaplin

Postaci Einsteina nikomu chyba przedstawiać nie trzeba. O jego geniuszu wiedzą już najmłodsi, mimo że raczej nie potrafią wyjaśnić, na czym polegał. Słynna formuła E=mc2 jest prawdopodobnie najsłynniejszym wzorem na świecie. Myślę, że nie tak wiele osób zdaje sobie jednak sprawę z...