Gdy się czyta dzisiaj ten dramat, wszystko wydaje się takie sztampowe: mezalians, zakazana miłość ubogiej mieszczanki i arystokraty, spiski i knowania, by zakochanych ze sobą skłócić, przysięgi i tajemnice, których nie można złamać, choćby miało to uratować czyjś honor i życie, no i wreszcie: trucizna, podwójne samobójstwo, ukaranie (choćby tylko moralne) czarnych bohaterów... Nasza kultura chyba za mocno jest takimi historiami nasycona, stąd gdy czyta się ten utwór - który przecież w czasie swojego powstania miał posmak buntu i rewolucyjności - człowiek raczej się zżyma na naiwność bohaterów, na schematyczność ich myślenia i działania. Dopiero jeśli odniesie się odbiór tego dramatu do końca XVIII wieku - sprawa zaczyna wyglądać inaczej, widać krzyczącą z linijek tekstu krytykę skostniałej i pełnej hipokryzji obyczajowości tamtego okresu, krytykę ucisku biedniejszych przez bogatych, krytykę podwójnej moralności, zakłamania i stłamszenia człowieka.

Jest to więc raczej utwór dla pasjonatów literatury okresu burzy i naporu i romantyzmu (oraz: dla miłośników romansów i tragicznych zakończeń w ogólności). Dla pozostałych - będzie to raczej mało wnosząca lektura.

Gdy się czyta dzisiaj ten dramat, wszystko wydaje się takie sztampowe: mezalians, zakazana miłość ubogiej mieszczanki i arystokraty, spiski i knowania, by zakochanych ze sobą skłócić, przysięgi i tajemnice, których nie można złamać, choćby miało to uratować czyjś honor i życie, no i wreszcie: trucizna, podwójne samobójstwo, ukaranie (choćby tylko moralne) czarnych...